[Gintama] Beauty Beast E.P.19 [FULL]

สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่รักทุกคน นี่เป็นอีกตอนที่น้องมุยเราจะบอบช้ำ //หลบร่มน้องมุย

ขอย้ำอีกครั้งนะคะว่าตอนนี้ยังเป็นเรท 20+ มีฉากและคำพูดที่อาจจะไม่เหมาะสม 

รบกวนผู้อ่านที่เป็นเยาวชนอายุไม่ถึงทำใจดีๆ ก่อนอ่านนะเคอะ

บางซีนที่คิดว่าจะใส่ก็ไม่ได้ใส่ บางซีนที่จะคัดออกก็ใส่เข้ามา 

เรียกได้ว่าตามใจไรท์เตอร์ล้วนๆ XD

ถ้าหากรับไม่ได้ก็ข้ามไปอ่านตอนหน้าเลยโนะ XD จะรอช้าอยู่ใย อ่านเลยสิคะ 

[Gintama] Beauty Beast E.P.19

Pair :Takasugi x Kamui

Rate : PG-13 (น่าจะ…)

Writer :Satouyui

หลังจากทาคาสุงิ (บังคับ) พาคามุอิไปด้วยกันแล้ว ทั้งสามหน่อก็มานั่งที่ร้านคอฟฟี่ชอปใกล้ๆ สวนสนุก ระหว่างนั้นพ่อของทาคาสุงิก็โทรเข้ามาหาทุกคน  เพื่อสอบถามเกี่ยวกับบัตรประชาชนที่หายไป และคิดว่าลูกชายตัวแสบต้องเอาไปด้วยแน่ๆ

“ ไม่นึกว่ามันจะเอาบัตรประชาชนของพ่อไปด้วย แล้วถ้าคุณอาโทรมาอีกจะตอบคำถามไงดีเนี่ย? ”

“ ติดต่อทาคาสุงิไม่ได้เลย ” คาซึระเอ่ยพลางถอนหายใจยาว เพราะพยายามโทรหาอีกฝ่ายหลายครั้งแต่ไม่มีใครรับ

“ มันคงจะรับอยู่หรอก  ป่านนี้คงจัดการสั่งสอนคามุอิอยู่ล่ะมั้ง ” กินโทกิเอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมประชด

“ เฮ้ออออ นี่พวกเราช่วยเพื่อนผิดวิธีรึเปล่าเนี่ย? รู้สึกสงสารคามุอิคุงจังเลย ” ซาคาโมโตะเอ่ยพลางถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเห็นใจ รู้งี้ปล่อยให้บันไซตามไปช่วยเด็กหนุ่มตั้งแต่แรกก็ดี แต่ถ้าทำแบบนั้นก็เหมือนหักหลักเพื่อนอีก

“ คามุอิคุงเป็นอะไรหรอ? ” น้ำเสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยถามขึ้นมา ทำเอาเด็กหนุ่มทั้งสามสะดุ้งพร้อมกัน 

“ อาจารย์…มาทำอะไรแถวนี้หรอครับ? ” คาซึระเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลนั่นเอง

“ ฉันก็มาดื่มกาแฟน่ะสิ แล้วพวกเธอล่ะ? ”

“ พวกผมก็มาเที่ยวเหมือนกันครับ เชิญอาจารย์นั่งด้วยกันสิครับ ” ซาคาโมโตะเอ่ยพลางเลื่อนเก้าอี้ให้อีกฝ่าย

“ ขอบใจ…ว่าแต่เมื่อกี้ฉันได้ยินพวกเธอพูดถึงคามุอิคุงนี่นา เกิดอะไรขึ้นกับเค้าหรอ? ”

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ คามุอิก็ทะเลาะกับทาคาสุงิจนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ”

“ แล้วพวกเค้าสองคนไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ? ”

“ คบกัน? หมายความว่าไงครับ? ”       

       

“ อ้าว พวกเธอเป็นเพื่อนทาคาสุงินี่นา ไม่รู้เรื่องหรอ? วันนั้นเค้ามาที่ห้องพยาบาล แล้วสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งกับแฟนของเค้าน่ะ ”

“ หมอนั่นไม่เคยพูดเรื่องทำนองนี้กับพวกผมเลย จริงๆ แล้วมันคิดอะไรอยู่ในใจ เพื่อนๆ ก็เดาไม่ออกหรอก ”

“ ทาคาสุงิกำลังพิสูจน์อะไรบางอย่างจากคามุอิน่ะ โทษที ฉันลืมบอกพวกนายสองคน ” คาซึระเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบ

“ อะไรกันวะ? มีความลับกันอยู่สองคนรึไง? มันน่าน้อยใจนะเนี่ย ” กินโทกิได้ยินแล้วก็เอ่ยขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ

“ แหม สองคนนี้สนิทกันนี่นา เลยรู้ใจกันที่สุด ” ซาคาโมโตะเอ่ยขึ้นมา แต่ฟังดูแล้วก็เจือความน้อยใจปะปนอยู่ด้วย

“ ฉันก็บอกพวกแกแล้วไง จะมาแขวะฉันทำไมเนี่ย? ” คาซึระเอ่ยขึ้นมาอย่างเหลืออดเหมือนกัน งี่เง่าเป็นเด็กๆ ไปได้

“ พวกเธออย่าทะเลาะกันเองสิ…เจอพวกเธอก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอก ” ซาซากิเอ่ยห้ามปรามเด็กหนุ่มทั้งสามที่กำลังแง่งใส่กัน ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเหมือนเดิม ทำเอาทั้งสามหันมองเขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

“ เรื่องสำคัญ? สำคัญขนาดไหนครับ? ”

“ ก็สำคัญถึงชีวิตของเพื่อนนายเลยล่ะ ”

“ อาจารย์ช่วยขยายความนี๊สสสนึงครับ ” 

“ ฉันไปได้ยินนักเรียนของโรงเรียนโฮคุโตะที่เคยมีเรื่องกับพวกเธอกำลังไปชวนพรรคพวกมาเอาคืนพวกเธอกับคามุอิคุง ”  

“ ถึงจะยกพวกมาสักร้อยคนก็ไม่คณามือพวกเราหรอกครับ ”  

“ พวกเธออย่าประมาทจะดีกว่านะ คนที่มันเคยแพ้มาก่อน มันจะไม่มีวันทำพลาดอีกครั้งแน่นอน …โดยเฉพาะคนที่เคยเกือบจะโดนทาคาสุงิกรีดหน้าน่ะ ดูเหมือนจะแค้นมากเป็นพิเศษ ยังไงก็ไปเตือนให้พวกเค้าสองคนระวังตัวด้วยล่ะ ”

“ แล้วที่บอกว่าถึงชีวิตน่ะ พูดเกินไปรึเปล่าครับอาจารย์? หรือแค่ขู่ให้พวกผมกลัว จะได้เลิกมีเรื่อง? ”

“ ในฐานะที่ฉันเป็นอาจารย์ก็ไม่อยากให้พวกเธอมีเรื่องหรอกนะ แต่คงห้ามอะไรไม่ได้ ”

“ ขอบใจอาจารย์ที่มาเตือนพวกผม ”

“ ใช้คำผิดแล้ว ต้องพูดว่าขอบคุณสิ พวกเธอนี่น่าจะอบรมมารยาทในการคุยกับผู้อาวุโสบ้างนะ ”

“ แหม พวกผมคงไม่มีเวลาไปลงคอร์สอบรมมารยาทหรอกครับ ” กินโทกิเอ่ยขึ้นมา ทำเอาซาคาโมโตะหัวเราะชอบใจ

“ คนอย่างแกน่ะ จะสอนมารยาทสักสิบคอร์สก็เอาไม่อยู่หรอก สอนไปก็เสียเวลาเปล่าๆ”

“ หมายความว่าไงวะ ไอ้หัวหมูหยอง? แล้วคนอย่างแกดีตายล่ะแกน่าจะไปลงคอร์สจีบสาวให้ติดมากกว่า  เห็นตามจีบมุทซึตั้งแต่เค้าอยู่ปี 1 จนขึ้นปี 2 แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเค้าจะแลแกแม้แต่หางตาเลยนี่”

“ เจ็บมาก! ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้หัวหงอก! ”ซาคาโมโตะได้ยินอีกฝ่ายพูดแทงใจดำแล้วก็รู้สึกเจ็บจนจุก

“ เทอมหน้าฉันจะมาเป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเธอ คราวนี้ได้อบรมมารยาทกันทั้งคาบแน่ๆ และถ้าพวกเธอโดดเรียนมารยาทล่ะก็ ฉันจะตามไปสอนให้ถึงบ้านเลยล่ะ ” ซาซากิเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ทำเอาคนฟังรู้สึกขนลุกซู่

“ หา?? แล้วอาจารย์ฮาเซกาวะล่ะครับ? ”

“ ได้ยินว่าจะย้ายไปสอนที่โรงเรียนในจังหวัดโอซาก้าน่ะ ฉันไปก่อนล่ะ เดี๋ยวมื้อนี้ขอเลี้ยงพวกเธอเอง ” ซาซากิจิบกาแฟจนหมดถ้วย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินกับพนักงานและออกจากร้านไป

“ งานเข้าแล้วมั้ยล่ะมรึง กรูไม่อยากเรียนมารยาทนี่หว่า ” กินโทกิเอ่ยพลางเกาหัวอย่างรู้สึกเซ็งที่ต้องมาเรียนมารยาท

“ เรื่องที่แกควรจะกังวลน่าจะเป็นเรื่องไอ้พวกที่จะมาเอาคืนมากกว่านะ ต้องรีบบอกทาคาสุงิแล้วล่ะ แต่ไอ้บ้านั่นโทรหาก็ไม่ติดสักที! มัวทำอะไรของมันอยู่นะ!” คาซึระเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย ทำเอาเพื่อนทั้งสองเห็นแล้วก็อึ้งจนพูดไม่ออก

.....................................................................................................

คามุอิรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาพลางหันไปมองนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลา 4 โมงเย็น นี่เขาหลับนานขนาดนี้เลยหรอ? ต้องโทรกลับไปบอกพ่อ แต่พอจะขยับตัวลุกออกจากเตียง เพื่อไปเอามือถือในกางเกงที่ถูกถอดอยู่หน้าประตูห้อง ความเจ็บจากช่วงล่างก็แล่นริ้วไปทั่วร่างกาย เด็กหนุ่มนิ่วหน้าขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด แต่ก็กัดฟันอดทนลุกออกจากเตียงจนได้

“ จะไปไหน? ”ทาคาสุงิออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมสีขาวก็เห็นร่างบางลุกออกจากเตียงพอดีจึงเข้ามาคว้าแขนไว้

“ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! ”  คามุอิตวาดใส่หน้าและพยายามสะบัดให้หลุดจากอีกฝ่าย

“ นายไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับฉัน ”

“ รุ่นพี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับผมเหมือนกัน! ”

“ โดนไปตั้งกี่ครั้งแล้วยังไม่รู้อีกหรอว่าฉันมีสิทธิ์อะไร? ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางยกยิ้มมุมปาก และดึงร่างบางเข้ามาใกล้ๆ

“ ผมเกลียดรุ่นพี่! ผมรู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสของรุ่นพี่เต็มทีแล้ว! ”

“ ทำไม? อยากให้ไอ้บันไซมาสัมผัสนายมากรึไง!? ไม่ว่าไอ้หน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวนาย จำไว้! ” ทาคาสุงิได้ยินแล้วก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ เขาตะคอกถามพลางบีบไหล่เล็กและเขย่าแรงๆ ก่อนจะเหวี่ยงร่างบางลงไปที่เตียงอย่างแรง

จู่ๆ เสียงมือถือของคามุอิก็ดังขึ้นมาจากกางเกง ทาคาสุงิเดินไปล้วงออกมาและเห็นว่าพ่อของเด็กหนุ่มโทรหา เขากลับมาที่ห้องนอน และโยนมือถือไปที่เตียงให้อีกฝ่ายรับสาย พร้อมกับจ้องตาเขม็งราวกับจะบอกว่า คงรู้นะว่าต้องพูดกับพ่อยังไง?

“ ฮัลโหล…”

-คามุอิ ตอนนี้ลูกอยู่ไหน?-

“ ผมมาทำรายงานที่บ้านเพื่อนครับ...ขอโทษที่ผมไม่ได้โทรบอกพ่อก่อน พอดีงานมันยุ่งน่ะ ”

-ถ้าแบบนี้พ่อค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะอีก-

“ ถ้าผมทำรายงานเสร็จแล้วจะรีบกลับนะครับ ” คามุอิเอ่ยจบก็กดวางสายด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอเพราะรู้สึกผิดที่โกหกพ่อ

“ ดีมากที่ตอบไปแบบนั้น ถ้านายทำตัวน่ารักกับฉันมากกว่านี้ ฉันจะยอมปล่อยให้กลับบ้าน ” ทาคาสุงิเดินเข้ามาหาร่างบางพร้อมกับยื่นมือออกมาเชยคางอีกฝ่าย พลางโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตที่แก้มใส แต่เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีทันที

“ ผมไม่เชื่อคำพูดของรุ่นพี่อีกแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ ยังไงผมมันก็เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์อยู่แล้ว ” คามุอิหันไปเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยสายตาเอาเรื่อง ฉายาสัตว์ป่าแสนสวยที่ทุกคนกล่าวขานแทนตัวของเขา ตอนนี้ก็เป็นแค่สิ่งของระบายความใคร่

“ ดี นายพูดเองนะว่าให้ฉันทำอะไรก็ได้...ทำสิ ” ทาคาสุงิเอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมออกคำสั่ง พร้อมปลดเชือกรัดเสื้อคลุมอาบน้ำของตัวเองออก เมื่อได้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายแล้วเด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีด้วยความกลัวปนอาย

“ ไม่...ผมไม่ทำ ” คามุอิเอ่ยพลางส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน พอทาคาสุงิเห็นกิริยาตอบสนองของเด็กหนุ่มแล้วจึงยกยิ้มอย่างพอใจ ช่างใสซื่อและไร้เดียงสาจริงๆ ท่าทีดื้อดึงในตอนแรกนั้นหายไปหมดสิ้น

“ ฉันบอกให้ทำ...ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยนายกลับไป ” ทาคาสุงิเอ่ยขู่ด้วยน้ำเสียงเข้มและแววตาคาดคั้น ทำให้เด็กหนุ่มจำยอมต้องทำตามความต้องการของอีกฝ่ายทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอ มือเล็กเอื้อมไปจับแกนกลางลำตัวของร่างโปร่งอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นสายตาคมของอีกฝ่ายที่คอยจ้องมองการกระทำของเขาอยู่อย่างไม่คลาดสายตาแล้วก็ทำให้คามุอิยอมละทิ้งความอับอายออกไปแล้วใช้ปลายลิ้นแตะและเลียไปรอบๆ ส่วนปลายเหมือนที่อีกฝ่ายเคยทำให้เขามาก่อน

เด็กหนุ่มหลับตาพริ้มพร้อมกับขยับมือรูดรั้งแก่นกายแข็งขืนของอีกฝ่ายอย่างเก้ๆ กังๆ แล้วจึงค่อยๆ เลียตามความยาวจนเปียกชุ่ม ก่อนจะเอาเข้าไปในปากเกือบทั้งหมด เพราะขนาดที่ใหญ่เกินไปทำให้เข้าไปได้อย่างลำบาก ทาคาสุงิเอื้อมมือมาทัดเรือนผมยาวสีสวยของเด็กหนุ่มไว้ข้างหู เพื่อไม่ให้เกะกะขณะใช้ปากปรนเปรอให้พลางยกยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ

“ อืมมม...ดี...ค่อยๆ ทำไปนะเด็กดี...หึหึ ” ทาคาสุงิครางต่ำในลำคออย่างพอใจ พลางมองใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มที่กำลังค่อยๆ ขยับริมฝีปากปรนเปรอส่วนกลางลำตัวของเขาอย่างไร้เดียงสา ช่างเป็นภาพที่งดงามหาดูยากเหลือเกิน

แต่ในที่สุดคามุอิก็ทนไม่ไหวเมื่อรู้สึกถึงแก่นกายของอีกฝ่ายกำลังตื่นตัวอยู่ภายในปากของเขา จนต้องรีบถอนริมฝีปากออกมาทันที พร้อมกับไอสำลักจนไหล่บางสั่นไหวดูแล้วน่าสงสาร ทาคาสุงิจึงปลอบใจด้วยการโน้มท้ายทอยของร่างบางให้เข้ามารับจูบจากเขาอีกครั้ง ปลายลิ้นสอดเข้าไปเกี่ยวกระหวัดภายในโพรงปากหวานของอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ

มือเรียวทั้งทุบทั้งดันแผงอกของร่างโปร่งให้ถอนจูบออกไป แต่ก็เปลี่ยนเป็นขยุ้มชุดคลุมอาบน้ำของอีกฝ่ายแน่นจนยับยู่ยี่ เรี่ยวแรงของร่างบางถูกกลืนหายไปกับรสจูบหนักหน่วงและร้อนแรงของอีกฝ่ายจนแทบจะหลอมละลาย ทาคาสุงิดันร่างบางให้นอนลงไปบนเตียง พร้อมกับสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางคับแคบของอีกฝ่ายเพื่อสำรวจความพร้อมก่อนจะรุกราน

คามุอิสะดุ้งเมื่อสิ่งแปลกปลอมรุกรานเข้าไปในช่องทางของเขา แต่ก็ยังไม่สามารถเปล่งเสียงร้องออกมาได้ เพราะริมฝีปากถูกปิดกั้นด้วยจูบร้อนแรงของอีกฝ่าย ร่างโปร่งขยับนิ้วเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ แถมยังสอดเข้าไปได้ลึกและควานนิ้วไปทั่วพื้นที่อ่อนนุ่มข้างใน จนแตะถูกจุดกระตุ้นอารมณ์ของเด็กหนุ่มจนเรือนร่างสะดุ้งเบาๆ เรียวขาขาวกางออกไปโดยไม่รู้ตัว

ทาคาสุงิแตะซ้ำที่จุดนั้นของเด็กหนุ่มอีกหลายๆ ครั้งเมื่อรู้ว่าเป็นจุดที่กระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่าย จากนั้นก็ถอนจูบออกมาครั้งหนึ่งแล้วทาบทับลงไปอีกอย่างไม่รู้สึกเบื่อกับการลิ้มรสริมฝีปากหวาน พร้อมกับการเร่งความเร็วในการสอดใส่นิ้วเข้าไปจนร่างบางตัวสั่นเทิ้มด้วยอารมณ์จนกดมือทั้งสองข้างลงบนต้นแขนแกร่งของร่างสูงอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ที่ได้รับ

เส้นสายของน้ำลายใสเหมือนใยแมงมุมเชื่อมติดกันเมื่อทาคาสุงิถอนริมฝีปากออกไป นัยน์ตาฉ่ำหวานของร่างบางปรือปรอยด้วยความรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของอีกฝ่าย จนในหัวว่างเปล่าไปหมด เขาลืมตาขึ้นมามองอีกฝ่ายถอดเสื้อคลุมทิ้งลงข้างเตียงและกำลังจับเรียวขาทั้งสองข้างของเขาแยกออกจากกัน เพื่อเตรียมจะเข้ามารุกรานช่องทางของเขาในไม่ช้า

ทันทีที่แก่นกายของทาคาสุงิเข้ามาในช่องทางอุ่นชื้นของเด็กหนุ่มทีละนิด ร่างบางร้องครางลั่นออกมาพร้อมขยับสะโพกหนีอย่างต่อต้าน ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ละความพยายาม เขาจับเอวบางเอาไว้แน่นแล้วกดกายเข้าไปทีเดียวจนสุดในคราวเดียว

“ ข้างในของนายรัดฉันแน่นเลยนะ หึหึ ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางยกยิ้มอย่างชอบใจกับการตอดรัดของช่องทางอุ่นชื้นนี้

“ คนเลว....ผมเกลียดรุ่นพี่...ผมไปทำอะไรให้...ถึงได้มาทำกับผมแบบนี้ ” คามุอิต่อว่าอย่างคับแค้นใจด้วยน้ำตาไหลอาบแก้มที่ถูกกระทำอย่างโหดร้ายทารุณเช่นนี้ ช่วงล่างรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่ร่างสูงเริ่มขยับกายเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ

“ ยังไม่รู้อีกหรอว่านายทำอะไรให้ฉันโกรธ? ฉันจะบอกนายด้วยร่างกายของฉัน หึหึ ” ทาคาสุงิโน้มลงมากระซิบข้างหูเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะชบกัดยอดอกสีชมพูทั้งสองข้างของอีกฝ่ายพร้อมกับขยับกายตามจังหวะไปด้วย

“ อ๊ะ!...ไม่เอา....หยุดนะ....ผมเจ็บ... ” คามุอิครางเสียงหวานออกมาเป็นระยะเมื่อปลายลิ้นร้อนของร่างโปร่งเลียวนอยู่รอบยอดอกของเขาพร้อมกับดูดเม้มจนเกิดเสียงน่าอับอาย แถมช่วงล่างก็ยังเร่งเร้ากระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

“ นอกจากหน้าจะหวานแล้ว ตัวก็ยังหวานอีกนะ หึหึ  ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางเลียและขบเม้มใบหูแดงก่ำของร่างบางจนอีกฝ่ายสั่นสะท้านไปหมดทั้งตัว ฝ่ามือร้อนก็คอยรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของเด็กหนุ่มเพื่อช่วยกระตุ้นอารมณ์ไปด้วย จู่ๆ อีกฝ่ายเปลี่ยนจังหวะเป็นการซอยถี่เร็วกระชั้นชิดจนได้ยินเสียงผิวเนื้อกระทบกันดังควบคู่ไปกับเสียงหวานที่ส่งเสียงครางหวานลั่นห้อง

“ เกลียดฉันให้มากกว่านี้...นายจะได้คิดถึงแต่ฉันคนเดียว ” ทาคาสุงิยกยิ้มก่อนจะพลิกร่างบางให้นอนตะแคงและเข้ามากอดจากด้านหลัง เขาจับใบหน้าหวานให้มารับจูบและขยับกายสานต่อจากเมื่อครู่ มืออีกข้างเลื่อนลงมาลูบไล้ขาเรียวขาว เพื่อสัมผัสผิวนุ่มเนียนละเอียดอย่างเพลิดเพลิน แล้วเลื่อนมือลงไปจับส่วนอ่อนไหวของเด็กหนุ่มพร้อมขยับมือไปด้วย

มือเรียวจิกหมอนแน่นเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บแสบปนเสียวซ่านจากช่วงล่างที่ถูกรุกรานอย่างหนักหน่วง จนในที่สุดร่างโปร่งก็กระแทกเข้ามาอีกสองสามครั้งและปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางของเด็กหนุ่มจนหมด และค่อยๆ ถอนกายออกมา

“ เหงื่อออกเยอะเลยนี่ คงจะเหนียวตัวสินะ...ฉันจะพานายไปล้างตัวดีมั้ย? ” ทาคาสุงิเอ่ยถามแบบไม่ต้องการคำตอบ เขาอุ้มร่างบางขึ้นมาแล้วพาไปในห้องน้ำ เขาค่อยๆ วางเด็กหนุ่มลงแล้วเปิดฝักบัวมาราดรดบนผิวกายของอีกฝ่าย

คามุอิใช้โอกาสนี้ผลักอกร่างโปร่งออกไปแล้วทำท่าจะวิ่งออกจากห้องน้ำ แต่อีกฝ่ายคว้าแขนเอาไว้ได้ทันและกระชากกลับมาจนเรือนร่างเปลือยเปล่าเบียดชิดกัน ทาคาสุงิบีบใบหน้าหวานด้วยมืออย่างแรง พร้อมกับมองด้วยสายตาดุดัน

“ อย่ามาดื้อกับฉัน... อยากโดนอีกรึไง? ติดใจเซ็กส์จากฉันแล้วสินะ? อยากให้ฉันเล่นกับนายท่าไหนดีล่ะ? ”

“ ทุเรศที่สุด! รุ่นพี่เลวกว่าที่ผมคิดเอาไว้ซะอีก! ฆ่าผมซะเลยสิ! อย่าทำกับผมแบบนี้! ” คามุอิตบที่ใบหน้าคมอย่างแรง ก่อนจะก่นด่าอีกฝ่ายด้วยความโกรธจนสุดจะทน เกียรติยศความเป็นผู้ชายของเขาถูกทาคาสุงิทำลายจนป่นปี้ไปหมดแล้ว

“ สัตว์ป่าแสนสวยหายากอย่างนาย ถ้าฉันฆ่าก็เสียของเปล่าๆ สิ ฉันเคยบอกแล้วไงว่าจะเก็บนายไว้เล่นแบบนี้สนุกกว่าเยอะเลย หึหึ ” ทาคาสุงิเอ่ยจบก็ผลักร่างบางจนบั้นเอวไปชนเข้ากับอ่างล้างหน้าอย่างแรง ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจนจุก ร่างโปร่งจับร่างบางหันหน้าไปมองกระจกตรงหน้า ก่อนจะสอดใส่แก่นกายที่ตื่นตัวเข้าไปอีกครั้งจนอีกฝ่ายสะดุ้ง

“ นี่คือบทลงโทษที่นายดื้อกับฉัน ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางโน้มตัวลงไปจนแผงอกกว้างทาบทับแผ่นหลังขาวเนียนของร่างบางพร้อมกับซุกใบหน้าลงไปสูดดมกลิ่นกายหอมเย้ายวนที่ซอกคอของอีกฝ่าย ก่อนจะขยับกายอย่างถี่เร็วกระชั้นชิดทันที จนเด็หนุ่มร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บ ฝ่ามือใหญ่คลึงเคล้นสะโพกนุ่มของเด็กหนุ่มอย่างเพลิดเพลินขณะยังขยับกายเข้าใส่

“ อ๊ะ...อ๊าาา......พอแล้ว...หยุดสักที...” คามุอิร้องห้ามออกมาอย่างลำบากเมื่ออีกฝ่ายยังโถมแรงใส่ช่องทางของเขาไม่หยุด

“ ดูหน้าของนายตอนนี้สิ...สวยดีนะว่ามั้ย? หึหึ ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางจับใบหน้าสวยที่กำลังแดงระเรื่อด้วยแรงอารมณ์ให้มองไปที่กระจกตรงหน้า เด็กหนุ่มสะบัดหน้าหนีทันที เพราะไม่กล้ามองใบหน้าที่แสนจะน่าอับอายของตัวเองผ่านกระจกเงา

 “ ทนไม่ไหวแล้วสินะ...อ้อนวอนฉันสิ ” ทาคาสุงิโน้มลงมากระซิบข้างหูเด็กหนุ่ม ในขณะที่ช่วงล่างยังขยับกายไม่หยุด

 “ อ๊ะ...ผม...ไม่ไหวแล้ว....อ๊าาาา...ได้โปรด...” คามุอิส่งเสียงครางจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ ได้ยินแต่เสียงผิวเนื้อที่กระทบกันอย่างแรงตามจังหวะของอีกฝ่าย ปะปนกับเสียงครางแห่งความสุขสมของคนทั้งสอง เด็กหนุ่มรู้สึกปวดเกร็งบริเวณท้องน้อยเมื่อใกล้จะถึงจุดหมาย ในที่สุดร่างโปร่งก็กระแทกกายเข้ามาแล้วปลดปล่อยของเหลวอุ่นเข้ามาในตัวร่างบาง

“ นายนี่สุดยอดจริงๆ เลยนะ หึหึ ” ทาคาสุงิถอนกายออกมาแล้วรีดเร้นของเหลวสีขาวขุ่นที่ยังเหลืออยู่บนสะโพกขาวของเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าหอบหายใจอย่างอ่อนแรง ของเหลวบางส่วนไหลออกจากช่องทางจนเปรอะเปื้อนโคนขาขาวของตัวเอง

ทาคาสุงิอุ้มร่างบางที่หมดแรงมานั่งบนขอบอ่างอาบน้ำ พร้อมกับใช้มือช่วยเช็ดล้างคราบน้ำสีขาวขุ่นออกให้อย่างเบามือ คามุอิไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอที่จะต่อต้านอีกฝ่ายจึงปล่อยให้ทำตามใจ ใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มที่แดงระเรื่อด้วยอารมณ์ทำให้เขารู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ทำไมนายชอบทำหน้ายั่วยวนฉันแบบนี้นะ? เขาจับเรียวขาขาวแยกออกแล้วใช้ปากปรนเปรอให้

“ อื้ออออ ” คามุอิส่งเสียงครางหวานออกมาเมื่ออีกฝ่ายขยับปากตามจังหวะ มือเรียวขยุ้มเรือนผมสีดำของอีกฝ่าย ความอ่อนโยนที่ได้รับจากทาคาสุงิ ต่างจากรสรักที่รุนแรงเมื่อครู่ ทำเอารู้สึกเคลิมเคลิ้มจนเผลอยกสะโพกขึ้นมาขยับสอดรับกับการปรนเปรอของอีกฝ่ายไปด้วย จนในที่สุดร่างกายของเขาก็กระตุกเบาๆ พร้อมกับปลดปล่อยเข้าไปในปากของอีกฝ่าย

“ นายคงเหนื่อยแล้ว ฉันจะพาไปนอนพักนะ ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางประคองร่างบางให้ลุกขึ้นมาและดึงผ้าเช็ดตัวมาเช็ดน้ำตามตัวจนแห้ง ก่อนจะอุ้มเด็กหนุ่มไปนอนพักที่เตียงอย่างเบามือ เขายื่นมือไปปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้าหวานออกให้ แล้วโน้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน จนเด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ก่อนจะปิดเปลือกตาหลับด้วยความอ่อนเพลีย

“ มีอะไรรึเปล่าพ่อ? ” เสียงมือถือของเขาดังขึ้นมาหลายครั้งแล้ว เขาหยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้าก่อนจะกดรับสายอย่างเซ็งๆ

-ยังจะมีหน้ามาถามอีก ฉันโทรหาแกตั้งพันมิสคอลแล้ว กว่าจะยอมรับสายได้นะ-

“ พ่อมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ ผมเหนื่อย จะนอนแล้ว ”

-แกเอาบัตรประชาชนของฉันไปใช่มั้ย? เอาไปทำไมห๊ะ?-

“ ขอยืมใช้แค่วันเดียวเอง ทำหวงไปได้ เดี๋ยวผมก็คืนให้แล้ว ”

-แล้วแกเอาไปใช้ทำอะไร?-

“ จองโรงแรม ”

-นี่แกอยู่ที่โรงแรมหรอ? อยู่กับใคร?-

“ อยู่กับว่าที่ลูกสะใภ้ของพ่อไง ”

-หนูมาทาโกะหรอ? นี่แกพาเค้าเข้าโรงแรมหรอ?-

“ ใช่ที่ไหนล่ะ...นี่พ่อยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าจะจับผมหมั้นกับมาทาโกะ? ” ทาคาสุงิย้อนถามออกไปจนอีกฝ่ายได้ยินแล้วสะอึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

-ใช่ ก่อนหน้านี้ฉันก็คิดจะจับแกหมั้นกับหนูมาทาโกะให้เป็นเรื่องเป็นราว แกจะได้ทำตัวเป็นผู้เป็นคนสักที-

“ แค่นี้ก่อนนะพ่อ ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้ แล้วพรุ่งนี้ผมจะเอาบัตรไปคืนให้ ” ทาคาสุงิตัดบท ก่อนจะกดวางสายทันที เพราะไม่อยากคุยกับพ่อให้ต้องทะเลาะกันอีก โดยไม่ทันฟังว่าพ่อจะพูดอะไรต่อ เขาหันไปมองร่างบางที่หลับด้วยใบหน้าไร้เดียงสาแล้วก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างรู้สึกเอ็นดู พลางยื่นมือไปลูบศีรษะของคามุอิอย่างอ่อนโยน

“ ชริส์ ใครโทรมาอีกวะ ” ขณะที่เขากำลังจะโน้มลงไปจุมพิตริมฝีปากของเด็กหนุ่มอยู่นั้นเอง เสียงมือถือก็ขัดจังหวะขึ้นมา

-กว่าจะรับสายได้สักทีนะคุณชาย ฉันโทรหาแกเป็นร้อยรอบแล้วนะเว้ย-

“ ฉันไม่ว่างรับ แกมีอะไรก็รีบๆ พูดมา ฉันง่วง ”

-วันนี้พวกฉันเจออาจารย์ซาซากิ เค้ามาเตือนให้พวกเราระวังตัว พวกนากามูระจะมาเอาคืนคามุอิกับพวกเรา-

“ แล้วไง? คิดว่าฉันกลัวหรอ? ฉันไม่มีวันปล่อยให้พวกมันมาแตะต้องคามุอิหรอก ”

-แต่อาจารย์เตือนว่าไม่ให้พวกเราประมาทนะเว้ย คราวนี้พวกมันเอาจริง อาจถึงแก่ชีวิตได้ ยังไงก็ระวังตัวละกัน-

“ ขอบใจที่โทรมาเตือน แค่นี้ก่อนนะ ฉันจะนอน ” ทาคาสุงิเอ่ยขอบใจคาซึระ ก่อนจะปิดมือถือเพื่อไม่ให้ใครโทรมากวนอีก เขาขยับเข้าไปกอดเด็กหนุ่มเอาไว้ ก่อนจะก้มลงจูบที่เรือนผมของอีกฝ่าย ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาทำร้ายนายเด็ดขาด

ทาคาสุงิหลับไปด้วยความอ่อนเพลียและรู้สึกว่าตัวเขากำลังเดินอยู่ในที่ที่มืดมิด รอบกายมีหมอกสีขาวคลุ้งปิดทางจนมองไม่ค่อยเห็นอะไร จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงหวานร้องครางออกมากระทบหูของเขา เสียงคามุอิ? สองเท้ารีบวิ่งไปตามต้นเสียงอย่างร้อนรนใจ และเมื่อเขาไปถึงก็เห็นภาพบาดตาบาดใจ ใบหน้าหวานแสดงความเสียวซ่านออกมาจนแดงระเรื่อ

เสื้อผ้าของคามุอิถูกถอดทิ้งไว้ข้างกาย โดยมีร่างของใครคนหนึ่งกำลังขยับกายบนเรือนร่างขาวโพลนของเด็กหนุ่มอย่างมีความสุข ใบหน้านั้นเงยขึ้นมาสบตาเขาอย่างท้าทาย ไอ้โซจิ! เขากัดฟันด้วยความแค้น ก่อนจะวิ่งเข้าไปกระชากตัวอีกฝ่ายออกมาจากร่างบาง แต่แล้วนัยน์ตาคมของเขาก็เบิกโพลงขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวด ก่อนจะก้มลงมองที่ท้องตัวเอง

เขาเห็นมีดด้ามยาวเสียบลึกที่ท้องของตัวเอง เลือดสีแดงฉานค่อยๆ หยดลงบนพื้น ก่อนจะทรุดลงไปกองที่พื้นและได้แต่มองโซจิกำลังขืนใจคามุอิอย่างหื่นกระหาย เขาได้ยินเสียงเด็กหนุ่มเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือคล้ายเสียงร้องไห้

ทาคาสุงิสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความใจหาย พลางหอบหายใจแรงราวกับกำลังวิ่งหนีอะไรสักอย่าง ใบหน้าคมมีเหงื่อเหนียวเปียกชุ่ม ความฝันงั้นหรอ? ไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อนเลย เขาหันไปมองคามุอิที่กำลังนอนหลับอย่างรู้สึกโล่งใจที่เป็นเพียงแค่ความฝัน เขาลุกจากเตียงไปเปิดตู้เย็นและหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนใจของตัวเอง คนที่ไม่เคยกลัวใครอย่างเขา มีสิ่งหนึ่งที่เขากลัวมากที่สุดก็คือ คามุอิ แค่คิดว่าจะต้องสูญเสียอีกฝ่ายไปเขาก็รู้สึกเจ็บปวดที่อกซ้ายขึ้นมาแล้ว

“ คามุอิ ถึงนายจะโกรธ จะเกลียดฉัน...แต่ฉันอยากให้นายรู้เอาไว้ว่า...ฉันขาดนายไม่ได้จริงๆ...ฉันต้องการนาย...ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไปไหนนะ...ฉันคงทนไม่ได้ถ้าต้องสูญเสียนายไป ” ทาคาสุงิกลับมาที่เตียงและเอ่ยเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบกับร่างบางที่หลับสนิท พร้อมกับจับมือของเด็กหนุ่มมาจุมพิตเบาๆ ที่หลังมือ ใบหน้าคมของชายหนุ่มมีรอยยิ้มเศร้าที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน ก่อนจะล้มตัวนอนกอดเด็กหนุ่มแน่น ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไปในความมืดนี้  

To Be con

ไรท์ขอตัวหนีไปกบดานในที่ปลอดภัยก่อนนะคะ ถ้าน้องมุยถามอย่าบอกนะ //มองซ้ายมองขวา

ตอนหน้าเริ่มจะเข้าสู่ดราม่าแล้วนะครัช เตรียมผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ให้ดี T^T

อ่านแล้วเม้นท์ให้หน่อยนะกั๊ฟ ไรท์จะได้มีกำลังใจแต่งต่อไป รักคนอ่านค่าาาาา (^3^)

อ่ะ แถมมมม รูปเซอร์วิส (จำไม่ได้ว่าเซฟมาจากไหน เยอะเกิ๊นน ใครรู้บอกไรท์ด้วยนะคะ)

ไปล่ะ ฟิ้ววววววว//