[Gintama] Beauty Beast E.P.19 [FULL]

สวัสดีค่ะ ผู้อ่านที่รักทุกคน นี่เป็นอีกตอนที่น้องมุยเราจะบอบช้ำ //หลบร่มน้องมุย

ขอย้ำอีกครั้งนะคะว่าตอนนี้ยังเป็นเรท 20+ มีฉากและคำพูดที่อาจจะไม่เหมาะสม 

รบกวนผู้อ่านที่เป็นเยาวชนอายุไม่ถึงทำใจดีๆ ก่อนอ่านนะเคอะ

บางซีนที่คิดว่าจะใส่ก็ไม่ได้ใส่ บางซีนที่จะคัดออกก็ใส่เข้ามา 

เรียกได้ว่าตามใจไรท์เตอร์ล้วนๆ XD

ถ้าหากรับไม่ได้ก็ข้ามไปอ่านตอนหน้าเลยโนะ XD จะรอช้าอยู่ใย อ่านเลยสิคะ 

[Gintama] Beauty Beast E.P.19

Pair :Takasugi x Kamui

Rate : PG-13 (น่าจะ…)

Writer :Satouyui

หลังจากทาคาสุงิ (บังคับ) พาคามุอิไปด้วยกันแล้ว ทั้งสามหน่อก็มานั่งที่ร้านคอฟฟี่ชอปใกล้ๆ สวนสนุก ระหว่างนั้นพ่อของทาคาสุงิก็โทรเข้ามาหาทุกคน  เพื่อสอบถามเกี่ยวกับบัตรประชาชนที่หายไป และคิดว่าลูกชายตัวแสบต้องเอาไปด้วยแน่ๆ

“ ไม่นึกว่ามันจะเอาบัตรประชาชนของพ่อไปด้วย แล้วถ้าคุณอาโทรมาอีกจะตอบคำถามไงดีเนี่ย? ”

“ ติดต่อทาคาสุงิไม่ได้เลย ” คาซึระเอ่ยพลางถอนหายใจยาว เพราะพยายามโทรหาอีกฝ่ายหลายครั้งแต่ไม่มีใครรับ

“ มันคงจะรับอยู่หรอก  ป่านนี้คงจัดการสั่งสอนคามุอิอยู่ล่ะมั้ง ” กินโทกิเอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมประชด

“ เฮ้ออออ นี่พวกเราช่วยเพื่อนผิดวิธีรึเปล่าเนี่ย? รู้สึกสงสารคามุอิคุงจังเลย ” ซาคาโมโตะเอ่ยพลางถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเห็นใจ รู้งี้ปล่อยให้บันไซตามไปช่วยเด็กหนุ่มตั้งแต่แรกก็ดี แต่ถ้าทำแบบนั้นก็เหมือนหักหลักเพื่อนอีก

“ คามุอิคุงเป็นอะไรหรอ? ” น้ำเสียงทุ้มของใครบางคนเอ่ยถามขึ้นมา ทำเอาเด็กหนุ่มทั้งสามสะดุ้งพร้อมกัน 

“ อาจารย์…มาทำอะไรแถวนี้หรอครับ? ” คาซึระเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลนั่นเอง

“ ฉันก็มาดื่มกาแฟน่ะสิ แล้วพวกเธอล่ะ? ”

“ พวกผมก็มาเที่ยวเหมือนกันครับ เชิญอาจารย์นั่งด้วยกันสิครับ ” ซาคาโมโตะเอ่ยพลางเลื่อนเก้าอี้ให้อีกฝ่าย

“ ขอบใจ…ว่าแต่เมื่อกี้ฉันได้ยินพวกเธอพูดถึงคามุอิคุงนี่นา เกิดอะไรขึ้นกับเค้าหรอ? ”

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ คามุอิก็ทะเลาะกับทาคาสุงิจนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ”

“ แล้วพวกเค้าสองคนไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ? ”

“ คบกัน? หมายความว่าไงครับ? ”       

       

“ อ้าว พวกเธอเป็นเพื่อนทาคาสุงินี่นา ไม่รู้เรื่องหรอ? วันนั้นเค้ามาที่ห้องพยาบาล แล้วสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งกับแฟนของเค้าน่ะ ”

“ หมอนั่นไม่เคยพูดเรื่องทำนองนี้กับพวกผมเลย จริงๆ แล้วมันคิดอะไรอยู่ในใจ เพื่อนๆ ก็เดาไม่ออกหรอก ”

“ ทาคาสุงิกำลังพิสูจน์อะไรบางอย่างจากคามุอิน่ะ โทษที ฉันลืมบอกพวกนายสองคน ” คาซึระเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบ

“ อะไรกันวะ? มีความลับกันอยู่สองคนรึไง? มันน่าน้อยใจนะเนี่ย ” กินโทกิได้ยินแล้วก็เอ่ยขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ

“ แหม สองคนนี้สนิทกันนี่นา เลยรู้ใจกันที่สุด ” ซาคาโมโตะเอ่ยขึ้นมา แต่ฟังดูแล้วก็เจือความน้อยใจปะปนอยู่ด้วย

“ ฉันก็บอกพวกแกแล้วไง จะมาแขวะฉันทำไมเนี่ย? ” คาซึระเอ่ยขึ้นมาอย่างเหลืออดเหมือนกัน งี่เง่าเป็นเด็กๆ ไปได้

“ พวกเธออย่าทะเลาะกันเองสิ…เจอพวกเธอก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอก ” ซาซากิเอ่ยห้ามปรามเด็กหนุ่มทั้งสามที่กำลังแง่งใส่กัน ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเหมือนเดิม ทำเอาทั้งสามหันมองเขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

“ เรื่องสำคัญ? สำคัญขนาดไหนครับ? ”

“ ก็สำคัญถึงชีวิตของเพื่อนนายเลยล่ะ ”

“ อาจารย์ช่วยขยายความนี๊สสสนึงครับ ” 

“ ฉันไปได้ยินนักเรียนของโรงเรียนโฮคุโตะที่เคยมีเรื่องกับพวกเธอกำลังไปชวนพรรคพวกมาเอาคืนพวกเธอกับคามุอิคุง ”  

“ ถึงจะยกพวกมาสักร้อยคนก็ไม่คณามือพวกเราหรอกครับ ”  

“ พวกเธออย่าประมาทจะดีกว่านะ คนที่มันเคยแพ้มาก่อน มันจะไม่มีวันทำพลาดอีกครั้งแน่นอน …โดยเฉพาะคนที่เคยเกือบจะโดนทาคาสุงิกรีดหน้าน่ะ ดูเหมือนจะแค้นมากเป็นพิเศษ ยังไงก็ไปเตือนให้พวกเค้าสองคนระวังตัวด้วยล่ะ ”

“ แล้วที่บอกว่าถึงชีวิตน่ะ พูดเกินไปรึเปล่าครับอาจารย์? หรือแค่ขู่ให้พวกผมกลัว จะได้เลิกมีเรื่อง? ”

“ ในฐานะที่ฉันเป็นอาจารย์ก็ไม่อยากให้พวกเธอมีเรื่องหรอกนะ แต่คงห้ามอะไรไม่ได้ ”

“ ขอบใจอาจารย์ที่มาเตือนพวกผม ”

“ ใช้คำผิดแล้ว ต้องพูดว่าขอบคุณสิ พวกเธอนี่น่าจะอบรมมารยาทในการคุยกับผู้อาวุโสบ้างนะ ”

“ แหม พวกผมคงไม่มีเวลาไปลงคอร์สอบรมมารยาทหรอกครับ ” กินโทกิเอ่ยขึ้นมา ทำเอาซาคาโมโตะหัวเราะชอบใจ

“ คนอย่างแกน่ะ จะสอนมารยาทสักสิบคอร์สก็เอาไม่อยู่หรอก สอนไปก็เสียเวลาเปล่าๆ”

“ หมายความว่าไงวะ ไอ้หัวหมูหยอง? แล้วคนอย่างแกดีตายล่ะแกน่าจะไปลงคอร์สจีบสาวให้ติดมากกว่า  เห็นตามจีบมุทซึตั้งแต่เค้าอยู่ปี 1 จนขึ้นปี 2 แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าเค้าจะแลแกแม้แต่หางตาเลยนี่”

“ เจ็บมาก! ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้หัวหงอก! ”ซาคาโมโตะได้ยินอีกฝ่ายพูดแทงใจดำแล้วก็รู้สึกเจ็บจนจุก

“ เทอมหน้าฉันจะมาเป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเธอ คราวนี้ได้อบรมมารยาทกันทั้งคาบแน่ๆ และถ้าพวกเธอโดดเรียนมารยาทล่ะก็ ฉันจะตามไปสอนให้ถึงบ้านเลยล่ะ ” ซาซากิเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ทำเอาคนฟังรู้สึกขนลุกซู่

“ หา?? แล้วอาจารย์ฮาเซกาวะล่ะครับ? ”

“ ได้ยินว่าจะย้ายไปสอนที่โรงเรียนในจังหวัดโอซาก้าน่ะ ฉันไปก่อนล่ะ เดี๋ยวมื้อนี้ขอเลี้ยงพวกเธอเอง ” ซาซากิจิบกาแฟจนหมดถ้วย ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินกับพนักงานและออกจากร้านไป

“ งานเข้าแล้วมั้ยล่ะมรึง กรูไม่อยากเรียนมารยาทนี่หว่า ” กินโทกิเอ่ยพลางเกาหัวอย่างรู้สึกเซ็งที่ต้องมาเรียนมารยาท

“ เรื่องที่แกควรจะกังวลน่าจะเป็นเรื่องไอ้พวกที่จะมาเอาคืนมากกว่านะ ต้องรีบบอกทาคาสุงิแล้วล่ะ แต่ไอ้บ้านั่นโทรหาก็ไม่ติดสักที! มัวทำอะไรของมันอยู่นะ!” คาซึระเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย ทำเอาเพื่อนทั้งสองเห็นแล้วก็อึ้งจนพูดไม่ออก

.....................................................................................................

คามุอิรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาพลางหันไปมองนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลา 4 โมงเย็น นี่เขาหลับนานขนาดนี้เลยหรอ? ต้องโทรกลับไปบอกพ่อ แต่พอจะขยับตัวลุกออกจากเตียง เพื่อไปเอามือถือในกางเกงที่ถูกถอดอยู่หน้าประตูห้อง ความเจ็บจากช่วงล่างก็แล่นริ้วไปทั่วร่างกาย เด็กหนุ่มนิ่วหน้าขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด แต่ก็กัดฟันอดทนลุกออกจากเตียงจนได้

“ จะไปไหน? ”ทาคาสุงิออกมาจากห้องน้ำในชุดคลุมสีขาวก็เห็นร่างบางลุกออกจากเตียงพอดีจึงเข้ามาคว้าแขนไว้

“ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้! ”  คามุอิตวาดใส่หน้าและพยายามสะบัดให้หลุดจากอีกฝ่าย

“ นายไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับฉัน ”

“ รุ่นพี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับผมเหมือนกัน! ”

“ โดนไปตั้งกี่ครั้งแล้วยังไม่รู้อีกหรอว่าฉันมีสิทธิ์อะไร? ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางยกยิ้มมุมปาก และดึงร่างบางเข้ามาใกล้ๆ

“ ผมเกลียดรุ่นพี่! ผมรู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสของรุ่นพี่เต็มทีแล้ว! ”

“ ทำไม? อยากให้ไอ้บันไซมาสัมผัสนายมากรึไง!? ไม่ว่าไอ้หน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวนาย จำไว้! ” ทาคาสุงิได้ยินแล้วก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ เขาตะคอกถามพลางบีบไหล่เล็กและเขย่าแรงๆ ก่อนจะเหวี่ยงร่างบางลงไปที่เตียงอย่างแรง

จู่ๆ เสียงมือถือของคามุอิก็ดังขึ้นมาจากกางเกง ทาคาสุงิเดินไปล้วงออกมาและเห็นว่าพ่อของเด็กหนุ่มโทรหา เขากลับมาที่ห้องนอน และโยนมือถือไปที่เตียงให้อีกฝ่ายรับสาย พร้อมกับจ้องตาเขม็งราวกับจะบอกว่า คงรู้นะว่าต้องพูดกับพ่อยังไง?

“ ฮัลโหล…”

-คามุอิ ตอนนี้ลูกอยู่ไหน?-

“ ผมมาทำรายงานที่บ้านเพื่อนครับ...ขอโทษที่ผมไม่ได้โทรบอกพ่อก่อน พอดีงานมันยุ่งน่ะ ”

-ถ้าแบบนี้พ่อค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะอีก-

“ ถ้าผมทำรายงานเสร็จแล้วจะรีบกลับนะครับ ” คามุอิเอ่ยจบก็กดวางสายด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอเพราะรู้สึกผิดที่โกหกพ่อ

“ ดีมากที่ตอบไปแบบนั้น ถ้านายทำตัวน่ารักกับฉันมากกว่านี้ ฉันจะยอมปล่อยให้กลับบ้าน ” ทาคาสุงิเดินเข้ามาหาร่างบางพร้อมกับยื่นมือออกมาเชยคางอีกฝ่าย พลางโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตที่แก้มใส แต่เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีทันที

“ ผมไม่เชื่อคำพูดของรุ่นพี่อีกแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ ยังไงผมมันก็เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์อยู่แล้ว ” คามุอิหันไปเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยสายตาเอาเรื่อง ฉายาสัตว์ป่าแสนสวยที่ทุกคนกล่าวขานแทนตัวของเขา ตอนนี้ก็เป็นแค่สิ่งของระบายความใคร่

“ ดี นายพูดเองนะว่าให้ฉันทำอะไรก็ได้...ทำสิ ” ทาคาสุงิเอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมออกคำสั่ง พร้อมปลดเชือกรัดเสื้อคลุมอาบน้ำของตัวเองออก เมื่อได้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายแล้วเด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีด้วยความกลัวปนอาย

“ ไม่...ผมไม่ทำ ” คามุอิเอ่ยพลางส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน พอทาคาสุงิเห็นกิริยาตอบสนองของเด็กหนุ่มแล้วจึงยกยิ้มอย่างพอใจ ช่างใสซื่อและไร้เดียงสาจริงๆ ท่าทีดื้อดึงในตอนแรกนั้นหายไปหมดสิ้น

“ ฉันบอกให้ทำ...ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยนายกลับไป ” ทาคาสุงิเอ่ยขู่ด้วยน้ำเสียงเข้มและแววตาคาดคั้น ทำให้เด็กหนุ่มจำยอมต้องทำตามความต้องการของอีกฝ่ายทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอ มือเล็กเอื้อมไปจับแกนกลางลำตัวของร่างโปร่งอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นสายตาคมของอีกฝ่ายที่คอยจ้องมองการกระทำของเขาอยู่อย่างไม่คลาดสายตาแล้วก็ทำให้คามุอิยอมละทิ้งความอับอายออกไปแล้วใช้ปลายลิ้นแตะและเลียไปรอบๆ ส่วนปลายเหมือนที่อีกฝ่ายเคยทำให้เขามาก่อน

เด็กหนุ่มหลับตาพริ้มพร้อมกับขยับมือรูดรั้งแก่นกายแข็งขืนของอีกฝ่ายอย่างเก้ๆ กังๆ แล้วจึงค่อยๆ เลียตามความยาวจนเปียกชุ่ม ก่อนจะเอาเข้าไปในปากเกือบทั้งหมด เพราะขนาดที่ใหญ่เกินไปทำให้เข้าไปได้อย่างลำบาก ทาคาสุงิเอื้อมมือมาทัดเรือนผมยาวสีสวยของเด็กหนุ่มไว้ข้างหู เพื่อไม่ให้เกะกะขณะใช้ปากปรนเปรอให้พลางยกยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ

“ อืมมม...ดี...ค่อยๆ ทำไปนะเด็กดี...หึหึ ” ทาคาสุงิครางต่ำในลำคออย่างพอใจ พลางมองใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มที่กำลังค่อยๆ ขยับริมฝีปากปรนเปรอส่วนกลางลำตัวของเขาอย่างไร้เดียงสา ช่างเป็นภาพที่งดงามหาดูยากเหลือเกิน

แต่ในที่สุดคามุอิก็ทนไม่ไหวเมื่อรู้สึกถึงแก่นกายของอีกฝ่ายกำลังตื่นตัวอยู่ภายในปากของเขา จนต้องรีบถอนริมฝีปากออกมาทันที พร้อมกับไอสำลักจนไหล่บางสั่นไหวดูแล้วน่าสงสาร ทาคาสุงิจึงปลอบใจด้วยการโน้มท้ายทอยของร่างบางให้เข้ามารับจูบจากเขาอีกครั้ง ปลายลิ้นสอดเข้าไปเกี่ยวกระหวัดภายในโพรงปากหวานของอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ

มือเรียวทั้งทุบทั้งดันแผงอกของร่างโปร่งให้ถอนจูบออกไป แต่ก็เปลี่ยนเป็นขยุ้มชุดคลุมอาบน้ำของอีกฝ่ายแน่นจนยับยู่ยี่ เรี่ยวแรงของร่างบางถูกกลืนหายไปกับรสจูบหนักหน่วงและร้อนแรงของอีกฝ่ายจนแทบจะหลอมละลาย ทาคาสุงิดันร่างบางให้นอนลงไปบนเตียง พร้อมกับสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางคับแคบของอีกฝ่ายเพื่อสำรวจความพร้อมก่อนจะรุกราน

คามุอิสะดุ้งเมื่อสิ่งแปลกปลอมรุกรานเข้าไปในช่องทางของเขา แต่ก็ยังไม่สามารถเปล่งเสียงร้องออกมาได้ เพราะริมฝีปากถูกปิดกั้นด้วยจูบร้อนแรงของอีกฝ่าย ร่างโปร่งขยับนิ้วเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ แถมยังสอดเข้าไปได้ลึกและควานนิ้วไปทั่วพื้นที่อ่อนนุ่มข้างใน จนแตะถูกจุดกระตุ้นอารมณ์ของเด็กหนุ่มจนเรือนร่างสะดุ้งเบาๆ เรียวขาขาวกางออกไปโดยไม่รู้ตัว

ทาคาสุงิแตะซ้ำที่จุดนั้นของเด็กหนุ่มอีกหลายๆ ครั้งเมื่อรู้ว่าเป็นจุดที่กระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่าย จากนั้นก็ถอนจูบออกมาครั้งหนึ่งแล้วทาบทับลงไปอีกอย่างไม่รู้สึกเบื่อกับการลิ้มรสริมฝีปากหวาน พร้อมกับการเร่งความเร็วในการสอดใส่นิ้วเข้าไปจนร่างบางตัวสั่นเทิ้มด้วยอารมณ์จนกดมือทั้งสองข้างลงบนต้นแขนแกร่งของร่างสูงอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ที่ได้รับ

เส้นสายของน้ำลายใสเหมือนใยแมงมุมเชื่อมติดกันเมื่อทาคาสุงิถอนริมฝีปากออกไป นัยน์ตาฉ่ำหวานของร่างบางปรือปรอยด้วยความรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของอีกฝ่าย จนในหัวว่างเปล่าไปหมด เขาลืมตาขึ้นมามองอีกฝ่ายถอดเสื้อคลุมทิ้งลงข้างเตียงและกำลังจับเรียวขาทั้งสองข้างของเขาแยกออกจากกัน เพื่อเตรียมจะเข้ามารุกรานช่องทางของเขาในไม่ช้า

ทันทีที่แก่นกายของทาคาสุงิเข้ามาในช่องทางอุ่นชื้นของเด็กหนุ่มทีละนิด ร่างบางร้องครางลั่นออกมาพร้อมขยับสะโพกหนีอย่างต่อต้าน ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ละความพยายาม เขาจับเอวบางเอาไว้แน่นแล้วกดกายเข้าไปทีเดียวจนสุดในคราวเดียว

“ ข้างในของนายรัดฉันแน่นเลยนะ หึหึ ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางยกยิ้มอย่างชอบใจกับการตอดรัดของช่องทางอุ่นชื้นนี้

“ คนเลว....ผมเกลียดรุ่นพี่...ผมไปทำอะไรให้...ถึงได้มาทำกับผมแบบนี้ ” คามุอิต่อว่าอย่างคับแค้นใจด้วยน้ำตาไหลอาบแก้มที่ถูกกระทำอย่างโหดร้ายทารุณเช่นนี้ ช่วงล่างรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่ร่างสูงเริ่มขยับกายเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ

“ ยังไม่รู้อีกหรอว่านายทำอะไรให้ฉันโกรธ? ฉันจะบอกนายด้วยร่างกายของฉัน หึหึ ” ทาคาสุงิโน้มลงมากระซิบข้างหูเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะชบกัดยอดอกสีชมพูทั้งสองข้างของอีกฝ่ายพร้อมกับขยับกายตามจังหวะไปด้วย

“ อ๊ะ!...ไม่เอา....หยุดนะ....ผมเจ็บ... ” คามุอิครางเสียงหวานออกมาเป็นระยะเมื่อปลายลิ้นร้อนของร่างโปร่งเลียวนอยู่รอบยอดอกของเขาพร้อมกับดูดเม้มจนเกิดเสียงน่าอับอาย แถมช่วงล่างก็ยังเร่งเร้ากระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

“ นอกจากหน้าจะหวานแล้ว ตัวก็ยังหวานอีกนะ หึหึ  ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางเลียและขบเม้มใบหูแดงก่ำของร่างบางจนอีกฝ่ายสั่นสะท้านไปหมดทั้งตัว ฝ่ามือร้อนก็คอยรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของเด็กหนุ่มเพื่อช่วยกระตุ้นอารมณ์ไปด้วย จู่ๆ อีกฝ่ายเปลี่ยนจังหวะเป็นการซอยถี่เร็วกระชั้นชิดจนได้ยินเสียงผิวเนื้อกระทบกันดังควบคู่ไปกับเสียงหวานที่ส่งเสียงครางหวานลั่นห้อง

“ เกลียดฉันให้มากกว่านี้...นายจะได้คิดถึงแต่ฉันคนเดียว ” ทาคาสุงิยกยิ้มก่อนจะพลิกร่างบางให้นอนตะแคงและเข้ามากอดจากด้านหลัง เขาจับใบหน้าหวานให้มารับจูบและขยับกายสานต่อจากเมื่อครู่ มืออีกข้างเลื่อนลงมาลูบไล้ขาเรียวขาว เพื่อสัมผัสผิวนุ่มเนียนละเอียดอย่างเพลิดเพลิน แล้วเลื่อนมือลงไปจับส่วนอ่อนไหวของเด็กหนุ่มพร้อมขยับมือไปด้วย

มือเรียวจิกหมอนแน่นเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บแสบปนเสียวซ่านจากช่วงล่างที่ถูกรุกรานอย่างหนักหน่วง จนในที่สุดร่างโปร่งก็กระแทกเข้ามาอีกสองสามครั้งและปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางของเด็กหนุ่มจนหมด และค่อยๆ ถอนกายออกมา

“ เหงื่อออกเยอะเลยนี่ คงจะเหนียวตัวสินะ...ฉันจะพานายไปล้างตัวดีมั้ย? ” ทาคาสุงิเอ่ยถามแบบไม่ต้องการคำตอบ เขาอุ้มร่างบางขึ้นมาแล้วพาไปในห้องน้ำ เขาค่อยๆ วางเด็กหนุ่มลงแล้วเปิดฝักบัวมาราดรดบนผิวกายของอีกฝ่าย

คามุอิใช้โอกาสนี้ผลักอกร่างโปร่งออกไปแล้วทำท่าจะวิ่งออกจากห้องน้ำ แต่อีกฝ่ายคว้าแขนเอาไว้ได้ทันและกระชากกลับมาจนเรือนร่างเปลือยเปล่าเบียดชิดกัน ทาคาสุงิบีบใบหน้าหวานด้วยมืออย่างแรง พร้อมกับมองด้วยสายตาดุดัน

“ อย่ามาดื้อกับฉัน... อยากโดนอีกรึไง? ติดใจเซ็กส์จากฉันแล้วสินะ? อยากให้ฉันเล่นกับนายท่าไหนดีล่ะ? ”

“ ทุเรศที่สุด! รุ่นพี่เลวกว่าที่ผมคิดเอาไว้ซะอีก! ฆ่าผมซะเลยสิ! อย่าทำกับผมแบบนี้! ” คามุอิตบที่ใบหน้าคมอย่างแรง ก่อนจะก่นด่าอีกฝ่ายด้วยความโกรธจนสุดจะทน เกียรติยศความเป็นผู้ชายของเขาถูกทาคาสุงิทำลายจนป่นปี้ไปหมดแล้ว

“ สัตว์ป่าแสนสวยหายากอย่างนาย ถ้าฉันฆ่าก็เสียของเปล่าๆ สิ ฉันเคยบอกแล้วไงว่าจะเก็บนายไว้เล่นแบบนี้สนุกกว่าเยอะเลย หึหึ ” ทาคาสุงิเอ่ยจบก็ผลักร่างบางจนบั้นเอวไปชนเข้ากับอ่างล้างหน้าอย่างแรง ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจนจุก ร่างโปร่งจับร่างบางหันหน้าไปมองกระจกตรงหน้า ก่อนจะสอดใส่แก่นกายที่ตื่นตัวเข้าไปอีกครั้งจนอีกฝ่ายสะดุ้ง

“ นี่คือบทลงโทษที่นายดื้อกับฉัน ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางโน้มตัวลงไปจนแผงอกกว้างทาบทับแผ่นหลังขาวเนียนของร่างบางพร้อมกับซุกใบหน้าลงไปสูดดมกลิ่นกายหอมเย้ายวนที่ซอกคอของอีกฝ่าย ก่อนจะขยับกายอย่างถี่เร็วกระชั้นชิดทันที จนเด็หนุ่มร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บ ฝ่ามือใหญ่คลึงเคล้นสะโพกนุ่มของเด็กหนุ่มอย่างเพลิดเพลินขณะยังขยับกายเข้าใส่

“ อ๊ะ...อ๊าาา......พอแล้ว...หยุดสักที...” คามุอิร้องห้ามออกมาอย่างลำบากเมื่ออีกฝ่ายยังโถมแรงใส่ช่องทางของเขาไม่หยุด

“ ดูหน้าของนายตอนนี้สิ...สวยดีนะว่ามั้ย? หึหึ ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางจับใบหน้าสวยที่กำลังแดงระเรื่อด้วยแรงอารมณ์ให้มองไปที่กระจกตรงหน้า เด็กหนุ่มสะบัดหน้าหนีทันที เพราะไม่กล้ามองใบหน้าที่แสนจะน่าอับอายของตัวเองผ่านกระจกเงา

 “ ทนไม่ไหวแล้วสินะ...อ้อนวอนฉันสิ ” ทาคาสุงิโน้มลงมากระซิบข้างหูเด็กหนุ่ม ในขณะที่ช่วงล่างยังขยับกายไม่หยุด

 “ อ๊ะ...ผม...ไม่ไหวแล้ว....อ๊าาาา...ได้โปรด...” คามุอิส่งเสียงครางจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ ได้ยินแต่เสียงผิวเนื้อที่กระทบกันอย่างแรงตามจังหวะของอีกฝ่าย ปะปนกับเสียงครางแห่งความสุขสมของคนทั้งสอง เด็กหนุ่มรู้สึกปวดเกร็งบริเวณท้องน้อยเมื่อใกล้จะถึงจุดหมาย ในที่สุดร่างโปร่งก็กระแทกกายเข้ามาแล้วปลดปล่อยของเหลวอุ่นเข้ามาในตัวร่างบาง

“ นายนี่สุดยอดจริงๆ เลยนะ หึหึ ” ทาคาสุงิถอนกายออกมาแล้วรีดเร้นของเหลวสีขาวขุ่นที่ยังเหลืออยู่บนสะโพกขาวของเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าหอบหายใจอย่างอ่อนแรง ของเหลวบางส่วนไหลออกจากช่องทางจนเปรอะเปื้อนโคนขาขาวของตัวเอง

ทาคาสุงิอุ้มร่างบางที่หมดแรงมานั่งบนขอบอ่างอาบน้ำ พร้อมกับใช้มือช่วยเช็ดล้างคราบน้ำสีขาวขุ่นออกให้อย่างเบามือ คามุอิไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอที่จะต่อต้านอีกฝ่ายจึงปล่อยให้ทำตามใจ ใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มที่แดงระเรื่อด้วยอารมณ์ทำให้เขารู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ทำไมนายชอบทำหน้ายั่วยวนฉันแบบนี้นะ? เขาจับเรียวขาขาวแยกออกแล้วใช้ปากปรนเปรอให้

“ อื้ออออ ” คามุอิส่งเสียงครางหวานออกมาเมื่ออีกฝ่ายขยับปากตามจังหวะ มือเรียวขยุ้มเรือนผมสีดำของอีกฝ่าย ความอ่อนโยนที่ได้รับจากทาคาสุงิ ต่างจากรสรักที่รุนแรงเมื่อครู่ ทำเอารู้สึกเคลิมเคลิ้มจนเผลอยกสะโพกขึ้นมาขยับสอดรับกับการปรนเปรอของอีกฝ่ายไปด้วย จนในที่สุดร่างกายของเขาก็กระตุกเบาๆ พร้อมกับปลดปล่อยเข้าไปในปากของอีกฝ่าย

“ นายคงเหนื่อยแล้ว ฉันจะพาไปนอนพักนะ ” ทาคาสุงิเอ่ยพลางประคองร่างบางให้ลุกขึ้นมาและดึงผ้าเช็ดตัวมาเช็ดน้ำตามตัวจนแห้ง ก่อนจะอุ้มเด็กหนุ่มไปนอนพักที่เตียงอย่างเบามือ เขายื่นมือไปปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้าหวานออกให้ แล้วโน้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน จนเด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ก่อนจะปิดเปลือกตาหลับด้วยความอ่อนเพลีย

“ มีอะไรรึเปล่าพ่อ? ” เสียงมือถือของเขาดังขึ้นมาหลายครั้งแล้ว เขาหยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้าก่อนจะกดรับสายอย่างเซ็งๆ

-ยังจะมีหน้ามาถามอีก ฉันโทรหาแกตั้งพันมิสคอลแล้ว กว่าจะยอมรับสายได้นะ-

“ พ่อมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ ผมเหนื่อย จะนอนแล้ว ”

-แกเอาบัตรประชาชนของฉันไปใช่มั้ย? เอาไปทำไมห๊ะ?-

“ ขอยืมใช้แค่วันเดียวเอง ทำหวงไปได้ เดี๋ยวผมก็คืนให้แล้ว ”

-แล้วแกเอาไปใช้ทำอะไร?-

“ จองโรงแรม ”

-นี่แกอยู่ที่โรงแรมหรอ? อยู่กับใคร?-

“ อยู่กับว่าที่ลูกสะใภ้ของพ่อไง ”

-หนูมาทาโกะหรอ? นี่แกพาเค้าเข้าโรงแรมหรอ?-

“ ใช่ที่ไหนล่ะ...นี่พ่อยอมรับแล้วใช่มั้ยว่าจะจับผมหมั้นกับมาทาโกะ? ” ทาคาสุงิย้อนถามออกไปจนอีกฝ่ายได้ยินแล้วสะอึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

-ใช่ ก่อนหน้านี้ฉันก็คิดจะจับแกหมั้นกับหนูมาทาโกะให้เป็นเรื่องเป็นราว แกจะได้ทำตัวเป็นผู้เป็นคนสักที-

“ แค่นี้ก่อนนะพ่อ ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้ แล้วพรุ่งนี้ผมจะเอาบัตรไปคืนให้ ” ทาคาสุงิตัดบท ก่อนจะกดวางสายทันที เพราะไม่อยากคุยกับพ่อให้ต้องทะเลาะกันอีก โดยไม่ทันฟังว่าพ่อจะพูดอะไรต่อ เขาหันไปมองร่างบางที่หลับด้วยใบหน้าไร้เดียงสาแล้วก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างรู้สึกเอ็นดู พลางยื่นมือไปลูบศีรษะของคามุอิอย่างอ่อนโยน

“ ชริส์ ใครโทรมาอีกวะ ” ขณะที่เขากำลังจะโน้มลงไปจุมพิตริมฝีปากของเด็กหนุ่มอยู่นั้นเอง เสียงมือถือก็ขัดจังหวะขึ้นมา

-กว่าจะรับสายได้สักทีนะคุณชาย ฉันโทรหาแกเป็นร้อยรอบแล้วนะเว้ย-

“ ฉันไม่ว่างรับ แกมีอะไรก็รีบๆ พูดมา ฉันง่วง ”

-วันนี้พวกฉันเจออาจารย์ซาซากิ เค้ามาเตือนให้พวกเราระวังตัว พวกนากามูระจะมาเอาคืนคามุอิกับพวกเรา-

“ แล้วไง? คิดว่าฉันกลัวหรอ? ฉันไม่มีวันปล่อยให้พวกมันมาแตะต้องคามุอิหรอก ”

-แต่อาจารย์เตือนว่าไม่ให้พวกเราประมาทนะเว้ย คราวนี้พวกมันเอาจริง อาจถึงแก่ชีวิตได้ ยังไงก็ระวังตัวละกัน-

“ ขอบใจที่โทรมาเตือน แค่นี้ก่อนนะ ฉันจะนอน ” ทาคาสุงิเอ่ยขอบใจคาซึระ ก่อนจะปิดมือถือเพื่อไม่ให้ใครโทรมากวนอีก เขาขยับเข้าไปกอดเด็กหนุ่มเอาไว้ ก่อนจะก้มลงจูบที่เรือนผมของอีกฝ่าย ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้ใครมาทำร้ายนายเด็ดขาด

ทาคาสุงิหลับไปด้วยความอ่อนเพลียและรู้สึกว่าตัวเขากำลังเดินอยู่ในที่ที่มืดมิด รอบกายมีหมอกสีขาวคลุ้งปิดทางจนมองไม่ค่อยเห็นอะไร จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงหวานร้องครางออกมากระทบหูของเขา เสียงคามุอิ? สองเท้ารีบวิ่งไปตามต้นเสียงอย่างร้อนรนใจ และเมื่อเขาไปถึงก็เห็นภาพบาดตาบาดใจ ใบหน้าหวานแสดงความเสียวซ่านออกมาจนแดงระเรื่อ

เสื้อผ้าของคามุอิถูกถอดทิ้งไว้ข้างกาย โดยมีร่างของใครคนหนึ่งกำลังขยับกายบนเรือนร่างขาวโพลนของเด็กหนุ่มอย่างมีความสุข ใบหน้านั้นเงยขึ้นมาสบตาเขาอย่างท้าทาย ไอ้โซจิ! เขากัดฟันด้วยความแค้น ก่อนจะวิ่งเข้าไปกระชากตัวอีกฝ่ายออกมาจากร่างบาง แต่แล้วนัยน์ตาคมของเขาก็เบิกโพลงขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวด ก่อนจะก้มลงมองที่ท้องตัวเอง

เขาเห็นมีดด้ามยาวเสียบลึกที่ท้องของตัวเอง เลือดสีแดงฉานค่อยๆ หยดลงบนพื้น ก่อนจะทรุดลงไปกองที่พื้นและได้แต่มองโซจิกำลังขืนใจคามุอิอย่างหื่นกระหาย เขาได้ยินเสียงเด็กหนุ่มเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือคล้ายเสียงร้องไห้

ทาคาสุงิสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความใจหาย พลางหอบหายใจแรงราวกับกำลังวิ่งหนีอะไรสักอย่าง ใบหน้าคมมีเหงื่อเหนียวเปียกชุ่ม ความฝันงั้นหรอ? ไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อนเลย เขาหันไปมองคามุอิที่กำลังนอนหลับอย่างรู้สึกโล่งใจที่เป็นเพียงแค่ความฝัน เขาลุกจากเตียงไปเปิดตู้เย็นและหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อดับความร้อนใจของตัวเอง คนที่ไม่เคยกลัวใครอย่างเขา มีสิ่งหนึ่งที่เขากลัวมากที่สุดก็คือ คามุอิ แค่คิดว่าจะต้องสูญเสียอีกฝ่ายไปเขาก็รู้สึกเจ็บปวดที่อกซ้ายขึ้นมาแล้ว

“ คามุอิ ถึงนายจะโกรธ จะเกลียดฉัน...แต่ฉันอยากให้นายรู้เอาไว้ว่า...ฉันขาดนายไม่ได้จริงๆ...ฉันต้องการนาย...ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไปไหนนะ...ฉันคงทนไม่ได้ถ้าต้องสูญเสียนายไป ” ทาคาสุงิกลับมาที่เตียงและเอ่ยเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบกับร่างบางที่หลับสนิท พร้อมกับจับมือของเด็กหนุ่มมาจุมพิตเบาๆ ที่หลังมือ ใบหน้าคมของชายหนุ่มมีรอยยิ้มเศร้าที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน ก่อนจะล้มตัวนอนกอดเด็กหนุ่มแน่น ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไปในความมืดนี้  

To Be con

ไรท์ขอตัวหนีไปกบดานในที่ปลอดภัยก่อนนะคะ ถ้าน้องมุยถามอย่าบอกนะ //มองซ้ายมองขวา

ตอนหน้าเริ่มจะเข้าสู่ดราม่าแล้วนะครัช เตรียมผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ให้ดี T^T

อ่านแล้วเม้นท์ให้หน่อยนะกั๊ฟ ไรท์จะได้มีกำลังใจแต่งต่อไป รักคนอ่านค่าาาาา (^3^)

อ่ะ แถมมมม รูปเซอร์วิส (จำไม่ได้ว่าเซฟมาจากไหน เยอะเกิ๊นน ใครรู้บอกไรท์ด้วยนะคะ)

ไปล่ะ ฟิ้ววววววว//

[Gintama] Beauty Beast E.P.18 [FULL]

มาตคามสัญญาแล้วค่ะ ตอนนี้ 20+ XD อาจมีฉากและคำพูดรุนแรงไม่เหมาะสม 

แต่ที่ลงวันนี้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้นนะคะ เหลืออีกครึ่งต่อคอนหน้า กั๊กไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น //โดนตบ 

[Gintama] Beauty Beast E.P.18

Pair :Takasugi x Kamui

Rate : PG-13 (น่าจะ…)

Writer :Satouyui

คามุอินั่งมองหน้าจอมือถืออยู่นานสองนาน หลังจากอ่านข้อความต่างๆ ที่เขาเคยคุยเล่นกับทาคาสุงิมาตั้งแต่ครั้งแรก แค่กดลบทิ้งไปยังทำไม่ได้ ทำไมถึงลบไม่ได้กันนะ? จะเก็บเอาไว้ให้รกเครื่องทำไม? ในเมื่อระหว่างเขากับรุ่นพี่มันจบไปแล้ว เขาไม่น่าปล่อยให้เรื่องราวของรุ่นพี่มามีอิทธิพลกับเขามากมายขนาดนี้เลย ทำไมถึงยังลืมใบหน้าและน้ำเสียงไม่ได้สักที?

‘ เอาเถอะ นายจะไปสนิทกับใครก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่นี่ ขอให้สนุกกับเพื่อนใหม่ละกัน ’

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาทำลายความเงียบ คามุอิรีบปาดน้ำตาที่หางตาออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกจากเตียงไปเปิดประตูให้อีกฝ่าย คางุระนั่นเอง เด็กสาวเดินตามเข้ามาพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พี่ชายบนเตียง ดวงตากลมโตจ้องมองนิ่งเขม็ง

“ มีอะไรหรอคางุระ? ทำไมจ้องพี่แบบนี้ล่ะ? ”

“ ทำไมช่วงนี้อาเฮียชินไม่มาเที่ยวบ้านเราล่ะ? ”

“ เค้าคงไม่มาแล้วล่ะ ” คามุอิเอ่ยตอบน้องสาวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ชื่อของรุ่นพี่ทำให้เขารู้สึกเหงาแปลกๆ

“ อาเฮียทะเลาะกับอาเฮียชินหรอ? ”

“ เปล่าสักหน่อย ก็ตอนนี้เค้ามีคู่หมั้นแล้วนี่ เค้าก็ต้องเอาเวลาไปสนใจเธอสิ ”

“ อั้วไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นเลย ”

“ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ? เค้าไปทำอะไรให้คางุระไม่พอใจหรอ? ”

“ ก็เค้ามาแย่งอาเฮียชินไปจากอาเฮียของอั้วนี่นา ”

“ บ้าน่า แย่งอะไรกัน? ”

“ ทั้งๆ ที่อาเฮียชินสัญญากับอั้วเอาไว้อย่างดีแล้วว่าจะไม่ทอดทิ้งอาเฮีย แต่ทำไม...”

“ อะไรกัน? สัญญากันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? พี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ”

“ ตั้งแต่อาเฮียอยู่โรงพยาบาลแล้วล่ะ ตอนนั้นอาเฮียยังไม่รู้สึกตัว อั้วบอกอาเฮียชินว่าอย่าทอดทิ้งอาเฮียไปไหน ”

“ คางุระจะไปเชื่อคำพูดของผู้ชายคนนั้นทำไม? คำพูดที่ออกมาจากปากเค้าน่ะไม่มีความจริงเลยสักนิด...ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ พี่ก็จะเข้านอนแล้ว ” คามุอิเอ่ยพลางลูบเรือนผมสีส้มของน้องสาวด้วยความรู้สึกเห็นใจที่คางุระไปหลงเชื่อคำพูดสวยหรูของรุ่นพี่ สักพักคางุระก็ขอตัวกลับไปนอน เด็กหนุ่มปิดประตูแล้วกลับมาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงด้วยความอ่อนล้า

ทางด้านทาคาสุงิที่นั่งมองมือถือของตัวเองเช่นกัน ป่านนี้นายจะเข้านอนรึยังนะ? พอได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายหลังจากได้ยินคาซึระพูดออกไปตามคำขอของเขาแล้วก็อดรู้สึกเจ็บปวดใจไม่ได้ รอฉันก่อนนะ คามุอิ สักวันหนึ่งฉันจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างของฉันให้นายแต่เพียงผู้เดียว ตั้งแต่ได้รู้จักนาย ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปในทางที่ดี ฉันมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ นาย

เวลาสายๆ ของวันเสาร์

“ วันหยุดแท้ๆ จะออกไปไหนอีกล่ะ? ” ทาคาสุงิแต่งตัวเตรียมออกจากบ้าน จนชินอิจิเห็นแล้วก็รีบเดินเข้ามาทัก

“ ผมมีนัด ” ทาคาสุงิเอ่ยตอบสั้นๆ ขณะกำลังนั่งใส่รองเท้าที่ชานบ้าน  

“ แล้วจะกลับบ้านกี่โมง? ”

“ ไม่รู้เหมือนกัน ”

“ ยังไงก็หัดรับสายด้วยล่ะ มือถือมีไว้โทรติดต่อกัน ไม่ใช่เอาไว้ประดับกระเป๋า ”

“ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมไม่ได้ไปทำอะไรเสียหายสักหน่อย ไปล่ะ ” ทาคาสุงิเอ่ยจบก็เดินไปที่รถเก๋งสีดำที่ถูกขัดจนเงาวับแล้วขับออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ชินอิจิถอนหายใจยาวออกมา ขับรถเร็วแข่งกับจรวดแบบนี้จะรีบไปไหนของมัน?

ทาคาสุงิแวะรับเพื่อนทั้งสามที่หน้าบ้าน ก่อนจะขับเข้าไปในเมือง ก่อนจะยื่นมือถือของเขาให้คาซึระคอยเช็ค GPRS ของคามุอิตลอดเวลา นายหนีฉันไม่ได้หรอก ฉันจะตามไปขัดขวางเดทของนาย กล้าดียังไงถึงได้รับไปคำเที่ยวกับผู้ชายคนอื่น

“ ตามติดเค้ายังกับคุณพ่อหวงลูกสาวเลยนะแก ” กินโทกิที่นั่งอยู่เบาะหลังกับซาคาโมโตะเอ่ยแกมประชดขึ้นมา

“ ถ้าแกไม่อยากไปก็ลงรถซะเดี๋ยวนี้เลยสิ ” ทาคาสุงิเอ่ยตอบผ่านกระจกมองหลังด้วยน้ำเสียงนิ่งขณะกำลังรอสัญญาณไฟ

“ แหม ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เพื่อนก็ต้องช่วยกันสิวะ ”

“ ซึระ ตอนนี้คามุอิอยู่ไหนแล้ว? ” ซาคาโมโตะยื่นหน้าเข้ามาเอ่ยถามเพื่อนหน้าสวยที่กำลังจ้องหน้าจอมือถือไม่วางตา

“ กำลังจะตรงไปที่ชิบูย่า เอ๊ะ? ” จู่ๆ คาซึระก็อุทานขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตกใจ ทำให้เพื่อนทั้งสามหันมามอง

“ มีอะไรซึระ? ”

“ ดูเหมือนจะเปลี่ยนเส้นทางไปที่สวนสนุกนะ ”

“ หมอนั่นต้องคิดว่าพวกเราสะกดรอยตามแน่ๆ เลยเปลี่ยนเป้าหมายกะทันหัน ”

“ สวนสนุกใช่มั้ย? ” ทาคาสุงิเอ่ยถามพร้อมกับหักพวงมาลัยไปอีกทางทันที ทำเอาเพื่อนทั้งสามแทบพุ่งหน้าทิ่ม จะเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาก็ไม่บอกกันก่อนเลยนะว๊อย เกิดหน้าตาพวกกรูเสียโฉมหมดหล่อขึ้นมาจะทำไงวะไอ้บ้าหึงหน้ามืดนี่!

“ เอ๋? ไม่ไปดูหนังแล้วหรอครับ? ” คามุอิที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังเอ่ยถามขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนทิศทางไปกะทันหัน

“ โทษทีนะ วันนี้หนังไม่ค่อยสนุกหรอก ไปเที่ยวสวนสนุกกันดีกว่า ” บันไซหันมาเอ่ยตอบร่างบางที่เสียหลักจนต้องเกาะเอวของเขาแน่น เมื่อจู่ๆ เขาเปลี่ยนเป้าหมายที่จะไป

“ เอางั้นก็ได้ครับ ผมยังไงก็ได้ ” คามุอิตอบอย่างไม่เรื่องมาก ที่ไหนก็ได้ ขอแค่ไม่ต้องเจอรุ่นพี่ก็พอแล้ว

ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงสวนสนุกในเวลาต่อมา บันไซเอามอเตอร์ไซค์ไปจอด ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในพร้อมเด็กหนุ่ม เขาแอบมองการแต่งกายของอีกฝ่ายแล้วยิ้มออกมา วันนี้นายแต่งตัวได้น่ารักมากเลยนะ เสื้อมีฮู้ดสีฟ้าตัดกับสีขาวเข้ากับเด็กหนุ่มอย่างลงตัว แถมกางเกงยีนส์สีดำเข้ารูป และรองเท้าผ้าใบสีฟ้า ดูยังไงก็เหมือนเด็กผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวห้าวๆ ไม่มีผิด

ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับทาคาสุงิและพรรคพวกอีกสามคนแอบเดินตามไปติดๆ สายตาคมของเขาจดจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของร่างบางราวกับไม่ปล่อยให้คลาดสายตาไปไหน ไม่ว่าคามุอิกับบันไซจะเดินไปที่ไหน ทาคาสุงิก็ตามไปทุกที่ พอเห็นทั้งสองหยุดซื้อไอศครีม ทั้งสี่ก็ต้องหาที่หลบแถวนั้นให้พ้นสายตาของคนทั้งคู่ จนโดนคนอื่นที่มาเที่ยวสวนสนุกมองด้วยสายตาสงสัย

“ แหม ยังกับมาเดทกันเลยแฮะ น่าอิจฉาจังเลยน๊า ”

“ นั่นสิ คามุอิคุงแต่งตัวน่ารักจริง ดูเผินๆ นึกว่าเด็กผู้หญิงเลยนะเนี่ย ”

“ ถ้าพวกแกสองคนอิจฉาก็ไปเดทกันเองซะสิ ”

“ หึ้ย ไม่เอาหรอกเว้ย พูดจาน่าขนลุก ถ้าให้เดทกับไอ้หงอกนี่ ฉันขอเอาหัวโขกเสาไฟฟ้าตายดีกว่า ”

“ หราาาาา คิดว่าฉันอยากเดทกับแกมากรึไงห๊ะ? ไอ้หัวหมูหยองค้างคืนนี่ ”

“ ชู่ว์ พวกแกสองคนหยุดทะเลาะกันสักที เดี๋ยวสองคนนั่นก็รู้ตัวหรอก ”  

“ แล้วพวกเราสี่คนเดินสะกดรอยตามต้อยๆ คงจะไม่รู้ตัวหรอกนะ ” กินโทกิเอ่ยประชดเพื่อนหน้าสวย นี่มันเวรกรรมอะไรวะเนี่ย? แก๊งอสุราสะกดรอยตามเด็กปี 1 เนี่ยนะ? รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น นี่ถ้าไม่ช่วยเพื่อนเขาก็ไม่ยอมทำแบบนี้หรอก

“ นั่นสิ พวกเราต้องทำตัวให้กลมกลืนหน่อย ” คาซึระยกยิ้มขึ้นมา ก่อนจะเดินไปซื้อหมวกแฟนซีหูมิกกี้มาสี่อัน

“ แกคิดว่าฉันจะใส่หมวกปัญญาอ่อนแบบนี้หรอ? ” ทาคาสุงิเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วมองหมวกในมืออีกฝ่าย

“ แกนี่มันหยาบคาย พูดจาใจร้ายมากเลยนะ ดูซิ ใครๆ ก็ใส่กันทั้งนั้น ” คาซึระเอ่ยกับเพื่อนหน้าคมด้วยสีหน้ามุ่ย

“ ฉันว่าก็น่ารักดีออกนะ ” ซาคาโมโตะเอ่ยพลางหยิบหมวกมาใส่บ้าง อ่า เห็นแล้วอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง

“ แกก็ใส่ด้วยสิ จะได้ไม่แปลกแยก ” กินโทกิเอ่ยพลางหยิบหมวกมาใส่ให้เพื่อนหน้าคมบ้าง ก่อนจะหัวเราะชอบใจ พวกเขาทั้งสี่หยอกล้อกันเหมือนตอนเด็กๆ ทาคาสุงิจำใจต้องใส่หมวกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพื่อไม่ให้เป้าหมายจำหน้าพวกเขาได้

คามุอิกับบันไซพากันเล่นเครื่องเล่นทุกอย่างด้วยความสนุกสนาน อย่างน้อยก็พอจะทำให้ลืมเรื่องที่อยากลืมไปบ้าง ทั้งสองมาหยุดพักเหนื่อยที่ม้านั่งยาว บันไซเดินไปซื้อเซตข้าวกล่องมาเผื่อเด็กหนุ่มด้วย ทั้งสองนั่งทานมื้อกลางวันอย่างเอร็ดอร่อย

“ เป็นไงบ้าง? สนุกรึเปล่า? ” บันไซหันไปเอ่ยถามอีกฝ่ายที่กำลังกินข้าวอย่างหิวโหยจึงคลี่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“ สนุกมากเลย ไม่ได้เล่นอะไรสนุกๆ แบบนี้มานานแล้ว ขอบคุณรุ่นพี่ที่พาผมมา ” คามุอิเอ่ยพลางยิ้มกว้างอย่างกับเด็กๆ

“ ถ้านายชอบ ฉันก็ดีใจ ” บันไซเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม พอได้เห็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้เขาก็ยิ่งหัวใจเต้นแรง

จู่ๆ สายตาของบันไซก็เห็นคราบซอสที่เลอะริมฝีปากของร่างบาง จึงยื่นมือออกไปจะเช็ดออกให้ ทาคาสุงิทำท่าจะเข้าไปแยกทั้งสองออกจากกัน แต่คาซึระรีบดึงเอาไว้ก่อน พลางส่ายหน้าเบาๆ เป็นเชิงเตือนว่าอย่าเพิ่งใจร้อนวู่วามทำอะไรลงไป

“ คราบซอสเลอะแหนะ ” แต่บันไซยังไม่ทันได้เช็ดออกให้ เด็กหนุ่มก็ผงะถอยใบหน้าออกไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ

“ อ๊ะ จริงหรอครับ? ผมนี่ซุ่มซ่าม น่าอายจัง ”

“ ไม่หรอก แบบนี้ก็น่ารักดีนะ ”

“ คราบซอสเลอะปากนี่มันน่ารักตรงไหนหรอครับ? ”

“ หึๆ ก็ดูเป็นธรรมชาติดี เหมือนเด็กๆ เลย ”

“ แต่ผมไม่อยากเป็นเด็กนี่นา...ออกหมดแล้วรึยัง? ” คามุอิเอ่ยถามพลางใช้หลังมือเช็ดออก แต่ก็ทำให้เปื้อนแก้มอีก

“ หึหึ เลอะมากกว่าเดิมอีก นายมองไม่เห็นหรอก มานี่ ฉันจะเช็ดออกให้ ” บันไซเอ่ยพลางขยับเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม ก่อนจะยื่นมือออกไปเช็ดคราบซอสที่เลอะแก้มใสของอีกฝ่าย ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งมองเห็นความน่ารักของคามุอิได้อย่างชัดเจน

ผิวหน้าที่นุ่มเนียนจนไม่คิดว่าเป็นเด็กผู้ชาย ทำให้ให้เขารู้สึกใจเต้นขึ้นมาอีกแล้ว ดวงตาสีฟ้ากลมโตที่มองเขาอย่างงุนงง เหมือนเด็กน้อยใสซื่อ ที่สำคัญริมฝีปากบางได้รูปสีชมพูอ่อนที่อยู่ตรงหน้านั้นทำให้เขาแทบจะอดใจเอาไว้ไม่ได้ บันไซโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มเรื่อยๆ จนอีกเพียงแค่คืบก็จะแนบชิดกันแล้ว แต่จู่ๆ เขาก็ถูกกระชากไหล่จากด้านหลังอย่างแรง

พอเขาหันไปมองก็ถูกทาคาสุงิชกเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงจนล้มลงบนพื้น บันไซยกหลังมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่ไหลจากมุมปาก คามุอิรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของบันไซ แต่ถูกทาคาสุงิที่ไวกว่าคว้าแขนเอาไว้แล้วดึงให้ไปยืนอยู่ข้างๆ ด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล

“ รุ่นพี่! ปล่อยผมนะ! เป็นหมาบ้ารึไง!? ” คามุอิก่นด่าอย่างนึกโมโห พลางพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากอีกฝ่ายให้ได้

“ ปล่อยให้นายไปอยู่กับหมอนั่นน่ะหรอ? ไม่มีทาง นายต้องไปกับฉัน! ส่วนแก ฉันจะมาคิดบัญฃีทีหลัง! ” ทาคาสุงิบีบข้อมือเด็กหนุ่มแน่นและแรงกว่าเดิม ก่อนจะหันไปเอ่ยกับบันไซด้วยแววตาเอาเรื่อง พอเอ่ยจบก็ฉุดร่างบางให้ไปด้วย

“ คามุอิ! ทาคาสุงิ! ปล่อยคามุอิเดี๋ยวนี้นะ! ” บันไซลุกขึ้นแล้วทำท่าจะตามไป แต่ถูกกินโทกิกับซาคาโมโตะมาขวาง

“ ฉันว่านายอย่าตามไปเลยดีกว่า ถึงตามไปก็ช่วยอะไรคามุอิไม่ได้อยู่ดี ถ้าหมอนั่นโกรธมากล่ะก็ ไม่มีใครหยุดเค้าได้หรอก ” คาซึระเอ่ยกับอีกฝ่ายอย่างรู้สึกเห็นใจ แต่ยังไงเขาก็ต้องเลือกช่วยเพื่อนอยู่ดี

“ เพื่อนของนายจะทำอะไรคามุอิ!? ”

“ เฮ้ย ไม่ต้องเป็นห่วงน่า ทาคาสุงิไม่ฆ่าสุดที่รักของมันได้ลงคอหรอก คนนี้มันรักจะตาย ” ซาคาโมโตะเอ่ยด้วยรอยยิ้มกวนๆ พลางตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ ราวกับจะช่วยปลอบใจ

“ นายน่ะตัดใจจากคามุอิซะเถอะ นายมาทีหลัง มันยากที่จะเข้ามาแทรก ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ...อ่ะนี่ ฉันให้เป็นที่ระลึกละกัน ” กินโทกิเอ่ยจบก็วางหมวกที่ทาคาสุงิทิ้งเอาไว้ให้อีกฝ่าย ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น บันไซกำหมัดชกต้นไม้แถวนั้นอย่างแรงจนมือของเขามีเลือดซึมอออกมาด้วยความเจ็บใจ เขารู้สึกโทษตัวเองที่มารู้จักคามุอิช้าเกินไป

ทาคาสุงิพาคามุอิขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่งจนมิดและตรงเข้าไปจอดในสถานที่จอดรถของโรงแรมชั้นดีแห่งหนึ่ง เขาลงจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูอีกฝั่งและดึงร่างบางลงมา เด็กหนุ่มพยายามใช้มืออีกข้างแกะมือที่เหนียวแน่นของอีกฝ่ายออกไป

“ นายก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์ จะขัดขืนให้เสียแรงเปล่าทำไม? ”

“ รุ่นพี่พาผมมาที่นี่ทำไม? ”

“ นายไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่? ใสซื่ออย่างนี้ ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมอนั่นถึงได้หลอกจูบง่ายๆ ”

“ อย่าเหมารวมว่าคนอื่นต้องเหมือนตัวเองสิ! ”

“ หึ นายเคยบอกว่าฉันเลวใช่มั้ย? วันนี้ฉันจะทำให้นายเห็นว่าเลวที่สุดมันเป็นยังไง ” ทาคาสุงิยกยิ้มมุมปากก่อนจะฉุดกระชากร่างบางให้ตามเข้าไปในโรงแรม เขาเดินมาที่เคาน์เตอร์เพื่อจองห้อง โดยโอบเอวเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น

“ จองห้องพักแบบไหนดีคะ? ”         

   

“ ขอห้องเตียงเดี่ยว ”

“ ไม่ทราบว่าจะพักกี่คืนคะ? ”

“ คืนเดียว ”     

      

“ รบกวนขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ ” พนักงานสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม ทาคาสุงิเปิดกระเป๋าหยิบบัตรประชาชนให้พนักงาน หญิงสาวรับบัตรประชาชนจากลูกค้าพลางลอบพิจารณารูปถ่ายในบัตรสลับกับตัวจริงอย่างไม่ให้รู้สึกว่าเสียมารยาท เพราะภาพในบัตรดูมีอายุ แต่เค้าโครงหน้าตาเหมือนกันราวกับพิมพ์เดียว แถมยังแต่งกายด้วยเชิ้ตสีแดงเข้มดูดีอีกด้วย

“ มีอะไรผิดปกติงั้นหรอ? ”

“ อ๋อ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร รอสักครู่นะคะ ดิฉันขอเวลาคีย์ข้อมูลของคุณลูกค้า….เรียบร้อยแล้วค่ะ นี่ค่ะกุญแจห้อง รบกวนคุณลูกค้าเช็คเอ้าท์ในวันพรุ่งนี้จนถึงเวลา 11 นาฬิกานะคะ ” พนักงานสาวเอ่ยพลางยื่นบัตรประชาชนกับกุญแจห้องให้

“ ขอบใจ ” ทาคาสุงิรับบัตรมาใส่กระเป๋า พร้อมกับหยิบกุญแจห้องมาด้วย และพาเด็กหนุ่มเดินไปที่ลิฟต์ด้วยกัน

“ นี่ๆ ผู้ชายคนนั้นน่ะ ดูดีจังเลยเนาะ แต่ไม่อยากเชื่อเลยว่าอายุ 40 แล้ว ” พอเห็นลูกค้าไปแล้วหญิงสาวก็เอ่ยขึ้นมา

“ หา?? จริงหรอ? ทำไมหน้าเด็กจังเลยล่ะ? ”      

“ จริงสิ เมื่อกี้ฉันแอบคำนวณอายุของเค้าจากปีเกิดในบัตรดูน่ะ สงสัยเค้าจะดูแลตัวเองดี ”

“ กินเด็กด้วยรึเปล่า? หึๆ คนที่พามาด้วยยังดูเหมือนเด็กม.ปลายอยู่เลยนะ ”   

             

“ น่าอิจฉาเด็กคนนั้นจังเลยเนาะ มีแฟนหล่อขนาดนี้ เด็กสาวสมัยนี้ก็มีรสนิยมชอบผู้ชายอายุมากกว่ากันแล้วหรอเนี่ย? ”

“ นี่พวกเธอเม้าท์มอยอะไรกัน? ไม่ทำงานแล้วใช่มั้ย? ” ผู้จัดการสาวใหญ่เดินผ่านมาตรวจงานก็เห็นกลุ่มพนักงานสาวจับกลุ่มคุยกัน แถมหัวเราะคิกคักชอบใจจึงเดินเข้ามาถาม พวกหล่อนจึงรีบแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

พอมาถึงห้องพักแล้วทาคาสุงิก็มืออีกข้างไขกุญแจเข้าไป อีกข้างก็ยังโอบร่างบางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เมื่อเปิดประตูเข้าไปได้เขาก็ดึงเด็กหนุ่มให้เข้ามาแล้วจัดการล็อคประตูเอาไว้ทันที คามุอิเขยิบถอยหนีอีกฝ่ายจนแผ่นหลังชิดกับกำแพงห้อง

“ กลัวหรอ? ทำเหมือนไม่เคยไปได้ หึหึ ฉันจะลงโทษที่นายไปกับผู้ชายคนอื่น ” ทาคาสุงิยันแขนข้างหนึ่งบนกำแพง มืออีกข้างจับใบหน้าหวานให้หันมารับจูบร้อนแรงจากเขา เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแน่นด้วยความรู้สึกอึดอัดที่ริมฝีปากถูกบดขยี้ลงมา

มือเรียวพยายามผลักอกอีกฝ่ายออกไป แต่ก็ยิ่งทำให้ถูกร่างโปร่งรุกจูบอย่างหนักหน่วงกว่าเดิม มืออีกข้างของทาคาสุงิเลื่อนลงมารั้งเอวบางให้แนบชิด ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาจูบที่ซอกคอขาวของร่างบางจนเป็นรอยแดงทับรอยเดิม ราวกับจะเน้นย้ำความเป็นเจ้าของ ขณะที่ริมฝีปากกำลังระดมจูบไปทั่วซอกคออย่างหิวกระหายอยู่นั้นก็เลื่อนมือลงไปปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของอีกฝ่าย ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกางเกงของเด็กหนุ่ม เพื่อสัมผัสส่วนอ่อนไหวที่ถูกห่อหุ้มอยู่ด้านใน

“ อ๊ะ…รุ่นพี่ปล่อยนะ…เอามือออกไป….” คามุอิเอ่ยออกมาอย่างลำบาก เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกอีกฝ่ายลูบไล้อยู่ข้างใน

“ หึหึ ปล่อยให้โง่สิ…แน่ใจหรอว่าอยากให้ปล่อย…” ทาคาสุงิเอ่ยกระซิบข้างใบหูที่แดงก่ำของเด็กหนุ่มอย่างพึงพอใจ พร้อมกับเพิ่มแรงเข้าไปจับส่วนอ่อนไหวของร่างบางให้เต็มมือมากกว่าเดิม จนเรียวขาสั่นไหวเบาๆ แทบจะยืนไม่อยู่

ทาคาสุงิถอดกางเกงยีนส์ตัวเล็กของร่างบางลงมาจนถึงเข่าพร้อมกับชั้นใน ก่อนจะใช้ปากกับส่วนอ่อนไหวที่เริ่มตื่นตัวของอีกฝ่ายอย่างเป็นจังหวะตามที่เขาควบคุม คามุอิหลับตาลงทันที เพราะไม่อยากเห็นภาพน่าอับอายตรงหน้า ท้องไส้ของเขารู้สึกปั่นป่วนไปหมด เมื่อร่างโปร่งขยับปากเร็วขึ้นเรื่อยๆ มือเรียววางลงบนไหล่กว้างของอีกฝ่ายเพื่อยึดเอาไว้ให้ยืนอยู่ได้

ร่างบางส่งเสียงครางในลำคอออกมาเมื่ออีกฝ่ายถอนริมฝีปาก และใช้มือขยับรูดรั้งจนในที่สุดก็ปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมาเต็มมือของร่างโปร่ง ทาคาสุงิยกยิ้มอย่างพึงพอใจ และบังคับให้เด็กหนุ่มเลียน้ำรักที่เลอะมือของเขาออกให้หมด

“ เลียออกซะ ” ทาคาสุงิยื่นมือที่เลอะไปด้วยของเหลวสีขาวเหมือนน้ำนมมาตรงหน้าเด็กหนุ่มที่หมดแรงนั่งกองที่พื้นห้อง

“ ไม่ ” คามุอิเบือนหน้าหนีไปอีกทางด้วยความโกรธปนอับอาย

“ จะทำหรือไม่ทำ? ฉันให้นายเลือกระหว่างเลียของตัวเอง…หรือว่าเลียของฉัน? ” ทาคาสุงินั่งชันเข่าตรงหน้าร่างบาง พร้อมยื่นข้อเสนอที่ทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดงระเรื่อ ในที่สุดเด็กหนุ่มก็เลือกที่จะทำความสะอาดน้ำรักของตัวเองที่เปื้อนมืออีกฝ่าย

ลิ้นอุ่นชื้นของคามุอิค่อยๆ เลียของเหลวสีขาวขุ่นออกทีละนิด ทาคาสุงิมองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกชอบใจ ช่างเป็นภาพที่งดงามอะไรอย่างนี้ จนความรู้สึกในใจของเขาทวีรุนแรงมากยิ่งขึ้น แต่ว่าคามุอิยังเด็กเกินไปจึงให้เลียแค่นิ้วของเขาก็พอ เมื่อร่างบางเลียออกจนเกือบจะหมดแล้ว เขาก็ลุกขึ้นถอดกางเกงของตัวเองออกจนหมดเช่นกัน  ก่อนจะพยุงอีกฝ่ายขึ้นมา

“ ผมเกลียดรุ่นพี่…ไปตายซะ! ” คามุอิก่นด่าอีกฝ่ายออกมาด้วยความเจ็บปวดในใจ จนน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง

“ หึหึ ก่อนที่จะตายฉันขอขึ้นสวรรค์กับนายก่อนละกัน ” ทาคาสุงิจับร่างบางหันหลังแล้วผลักไปจนใบหน้าชิดกำแพง ก่อนจะแทรกกายเข้าไปในช่องทางของอีกฝ่ายทีเดียวจนสุด ร่างบางสะดุ้งเฮือกที่อีกฝ่ายรุกรานเข้ามาโดยไม่รอให้ทันตั้งตัว

เขาเริ่มขยับกายทีละนิด แต่ก็เรียกเสียงครางหวานจากเด็กหนุ่มเป็นระยะ เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ จนแผงอกชิดแผ่นหลังของร่างบาง พลางก้มหน้าซุกไซร้ซอกคอของอีกฝ่ายไปด้วย ในขณะที่ช่วงล่างยังขยับเข้าออกเป็นจังหวะอย่างไม่รีบร้อน

“ อื้ออ…รุ่นพี่…ปล่อย…” คามุอิส่งเสียงครางในลำคอพร้อมกับร้องห้ามอีกฝ่ายที่เอื้อมมือมาจับส่วนอ่อนไหวของเขา

“ หึหึ จะให้ปล่อยข้างในหรอ? ” แต่ทาคาสุงิแกล้งทำเป็นฟังผิด พลางขบเม้มเบาๆ ที่ใบหูแดงก่ำของเด็กหนุ่ม

คามุอิใช้แขนอีกข้างยันกำแพงเอาไว้เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวร่างของเขาที่ถูกอีกฝ่ายรุกรานอยู่ตอนนี้ มืออีกข้างหยุดมือของร่างโปร่งที่กำลังลูบไล้ต้นขาของเขาอย่างเพลิดเพลิน ยิ่งทาคาสุงิขยับกายเร็วขึ้นเท่าไหร่ ความเจ็บแสบเสียวซ่านก็แล่นเข้าสู่ร่างกายมากขึ้น ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นเมื่ออีกฝ่ายเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง

เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มยืนไม่ไหว ทาคาสุงิจึงชะลอการขยับกายแล้วถอนออกมา ก่อนจะอุ้มมาวางบนเตียงนุ่ม สองมือจับเรียวขาขาวแยกออกจากกันและแทรกกายเข้าไปอีกครั้ง พร้อมกับขยับสานต่อจากเมื่อครู่อย่างรวดเร็วจนร่างบางและเตียงใหญ่ไหวไปตามแรงกระทำของเขา ใบหน้าหวานสะบัดไปมาด้วยความเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก มือเรียวยกขึ้นกำปลอกหมอน

ทาคาสุงิหยุดการเคลื่อนไหวชั่วครู่ พลางโน้มลงไปจูบริมฝีปากบางสีหวานอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อ ก่อนจะติดเครื่องเดินหน้าอีกครั้ง แม้ว่าจะเปิดแอร์เย็นแค่ไหนก็ดับความร้อนภายในกายของคนทั้งสองไม่ได้ มือเรียวขยุ้มปลอกหมอนจนยับยู่ยี่ไปหมด เพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ ทำไมร่างกายของเขาถึงยอมคล้อยตามรุ่นพี่ทุกทีเลยนะ เกลียดตัวเองชะมัดเลย

“ ฉันเหนื่อยแล้ว...นายทำให้ฉันหน่อย ” จู่ๆ ทาคาสุงิหยุดขยับกายดื้อๆ ก่อนจะพลิกตัวให้ร่างบางขึ้นมาข้างบนแทน

“ ไม่เอา ผมทำไม่ได้ ”

“ ถ้านายไม่ยอมทำ ฉันจะถ่ายรูปนี้ไปให้คนอื่นดูนะ ” ทาคาสุงิแกล้งขู่ทีเล่นทีจริง จนร่างบางต้องกัดฟันทำตามคำสั่งของอีกฝ่าย เขาค่อยๆ ยกสะโพกขึ้นแล้วกดลงมาช้าๆ อย่างทุลักทุเล เพราะความไม่เคยชินมาก่อน ร่างโปร่งนอนมองการกระทำของเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู ในที่สุดร่างบางก็เริ่มขยับสะโพกชึ้นลงตามจังหวะเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง

คามุอิเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อทิ้งตัวลงไปรับแก่นกายของอีกฝ่ายตามจังหวะที่ตัวเองควบคุม ความเสียวซ่านแล่นริ้วทั่วร่างจนสั่นไหว ตามเนื้อตัวเหงื่อออกชุ่มจนซึมผ่านเสื้อผ้า จนต้องถอดฮู้ดออกไปให้พ้นตัวด้วยความรำคาญ ร่างโปร่งยกยิ้มมองอีกฝ่ายอย่างเพลิดเพลิน เริ่มจะเครื่องติดแล้วสินะ? มือของเขาไม่อยู่นิ่ง คอยลูบไล้สะโพกมนของร่างบางเพื่อช่วยกระตุ้นด้วย

“ ชักช้าจริงๆ ฉันทำเองดีกว่า ” ทาคาสุงิเอ่ยออกมาพลางดึงข้อมือของเด็กหนุ่มให้โน้มลงไปเอามือวางบนหน้าท้องของเขา

สองมือจับสะโพกเล็กเอาไว้แล้วขยับสวนขึ้นไปตามจังหวะอย่างเน้นหนักทุกๆ ครั้งที่กระแทกเข้าไป ทำเอาร่างบางกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดปนเสียวซ่าน มือเรียววางลงบนไหล่กว้างของอีกฝ่าย ปล่อยให้ร่างโปร่งกระแทกกายเข้าใส่เรื่อยๆ

ดวงตากลมโตสีน้ำตาคลอหน่วยด้วยความรู้สึกที่เริ่มพุ่งทะยานจนฉุดไม่อยู่ เขาตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้ เสียงครางกระเส่าของคนทั้งสองผสานกับเสียงผิวเนื้อที่กระทบกันตามจังหวะที่ร่างสูงเป็นคนป้อนเข้าใส่ ทีแรกเขาตั้งใจจะใช้กำลังขืนใจคามุอิให้หลาบจำ แต่พอได้มีเซ็กส์ด้วยกันแล้วกลับรู้สึกอยากทะนุถนอมร่างบางให้มากกว่านี้

“ อ๊า...รุ่นพี่...ผมไม่ไหวแล้ว ” คามุอิเอ่ยออกมาเมื่อจวนจะถึงจุดหมายปลายทาง ร่างกายรู้สึกเกร็งไปหมด พร้อมกับส่วนอ่อนไหวที่เริ่มมีของเหลวสีขาวขุ่นไหลออกมาจากตรงปลาย ร่างโปร่งใช้มือรูดรั้งออกมาให้หมด ร่างบางจะได้ไม่ทรมาน

“ ทนอีกนิดนะ ฉันจะพานายขึ้นสวรรค์ ” ใบหน้าหล่อคมยกยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นคนที่เคยพยศมีสีหน้าแสดงความสุขสมเช่นกัน

ทาคาสุงิพลิกให้เด็กหนุ่มลงมาอยู่ข้างล่างเหมือนเดิม ก่อนจะจูบซับเหงื่อที่เปียกชุ่มใบหน้าหวาน จากนั้นก็ไล่ริมฝีปากลงมามอบจูบดูดดื่มให้กับร่างบาง พร้อมกับช่วงล่างที่ยังขยับเข้าใส่อย่างต่อเนื่อง ในที่สุดเขาก็พาเด็กหนุ่มไปถึงจุดหมายอย่างพร้อมเพรียงกันและปลดปล่อยของเหลวทั้งหมดเข้าไปในตัวของอีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆ ถอนกายออกมาช้าๆ

“ พอใจแล้วใช่มั้ย? ปล่อยผมไปได้แล้ว! ” คามุอิเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน พร้อมกับมองด้วยแววตาโกรธ

“ ใครบอกว่าฉันจะพอแค่นี้? โทษฐานที่นายไปกับบันไซ แถมยังปล่อยให้หมอนั่นถึงเนื้อถึงตัวได้ง่ายๆ แบบนี้ รอบเดียวไม่พอหรอก หึหึ ”

“ เลวที่สุด! ผมเคยพูดเอาไว้ไม่มีผิดเลย รุ่นพี่ก็แค่อยากมีเซ็กส์กับผมเท่านั้น! คนเลว! ทำไมผมต้องมาเจอรุ่นพี่ด้วย! ”

“ นายอยากด่าอะไรก็เชิญ ใช่ มีเซ็กส์กับนายแล้วฉันมีความสุขที่สุด อีกสักรอบดีมั้ย? แค่นี้ฉันยังไม่อิ่มเลย ” ทาคาสุงิแกล้งทำเป็นหูทวนลม พอเอ่ยจบก็จับร่างบางคว่ำหน้าลงกับหมอน พร้อมกับยกสะโพกขึ้นมาแล้วสอดใส่เข้าไปอีกครั้งจนสุด

คามุอิแนบหน้ากับหมอนนุ่มเก็บกลั้นเสียงครางเอาไว้ เมื่ออีกฝ่ายรุกรานเข้ามาโดยไม่ได้เล้าโลมแม้แต่น้อย สองขาของเขารองรับแรงกระแทกจากทาคาสุงิจนแทบจะไม่ไหว เสียงผิวเนื้อกระทบกันตามจังหวะของร่างโปร่ง ใบหน้าหวานซีดเซียวลงมากกว่าเดิม เพราะเริ่มทนไม่ไหว แต่ทาคาสุงิไม่ทันสังเกต เพราะเด็กหนุ่มคว่ำหน้าลงกับหมอนจึงทำให้มองเห็นหน้าไม่ชัด

สายตาของคามุอิเริ่มเลือนรางด้วยม่านน้ำตา ทุกครั้งที่ทาคาสุงิขยับกายอยู่ในตัวของเขา จิตใจก็เผลอคล้อยตามจังหวะการชักนำของอีกฝ่ายทุกที เชาเกลียดที่ตัวเองอ่อนแอแบบนี้ เกลียดที่เผลอใจไปให้คนร้ายกาจอย่างทาคาสุงิย่ำยีเล่นๆ จนในที่สุดร่างโปร่งก็เสร็จกิจอีกครั้งและปล่อยเข้าไปในช่องทางของเด็กหนุ่มจนมันไหลเอ่อล้นออกมาเปื้อนโคนขาขาวเนียน

“ คามุอิ...” ทาคาสุงิเอ่ยเรียกชื่อเด็กหนุ่มที่จู่ๆ ก็เงียบไปจึงพลิกร่างบางที่นอนคว่ำหน้าอยู่ขึ้นมาก็เห็นว่าใบหน้าซีดไปหมด หมดสติไปแล้วหรอ? เขาจัดท่าให้อีกฝ่ายนอนดีๆ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมเรือนกายเปลือยเปล่าจากความหนาวเย็น

เขายื่นมือปัดเกลี่ยเส้นผมเปียกชุ่มเหงื่อที่ปรกใบหน้าหวานออกไป ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ไล่มาที่แก้มใสและบรรจงจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง เขาเองก็รู้สึกเพลียเหมือนกันจึงเข้าไปนอนด้วย พร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอดในอ้อมแขนแกร่ง จนร่างกายของทั้งสองคนแนบนิดราวกับหลอมละลายเป็นคนเดียวกัน ฉันชอบนายจริงๆ นะ คามุอิ

ทางด้านชินอิจิที่กลับมาที่ห้องทำงานก็เปิดลิ้นชักออกมาและหยิบกระเป๋าใส่บัตรสำคัญขึ้นมาเปิดดู บัตรประชาชนของเขาหายไปไหนกัน? หรือว่าชินสุเกะจะเอาไป? เพราะวันนี้เจ้าตัวดีออกไปข้างนอกบ้าน แต่บัตรเครดิตก็อยู่ครบนี่นา แล้วจะเอาบัตรประชาชนของเขาไปทำไมกัน? พอลองโทรหาก็ไม่ยอมรับสายอีกด้วย หวังว่าคงไม่เอาไปทำอะไรเสียหายหรอกนะ

ชินอิจิโทรหาเพื่อนของลูกชายทุกคนและถามเกี่ยวกับเรื่องบัตรประชาชน แต่เด็กหนุ่มทั้งสามไม่ทราบอะไรเลย เขาจึงไม่ได้ถามต่อ หลังจากคาซึระวางสายจากพ่อของทาคาสุงิแล้วก็นั่งใช้ความคิดไปพลางๆ มันจะเอาบัตรประชาชนของพ่อไปทำอะไรวะ? ถ้าจะเอารถพ่อมาขับก็น่าจะเอาแค่ใบขับขี่ก็พอนี่นา แต่จู่ๆ ก็มีความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเขา

แต่เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ? บัตรประชาชนเอาไว้ใช้จองโรงแรมได้นี่นา! หลังจากพาตัวคามุอิมาจากบันไซแล้ว ทาคาสุงิต้องพาไปเข้าโรงแรมแน่ๆ เลย แต่หมอนั่นอายุยังไม่ถึง 20 ปี ทางโรงแรมคงไม่อนุญาตให้เข้าพักจึงต้องใช้บัตรประชาชนของผู้ใหญ่ ไอ้หมอนี่ร้ายกาจจริงๆ คงจะวางแผนเอาไว้ก่อนแล้วสินะ? ถึงได้ขโมยบัตรประชาชนของพ่อมาใช้ 

To Be Con

ยังงงงงง ยังไม่หมดแค่นี้ค่ะ น้องมุยยังเจออีกเยอะ หึหึ (น้องมุย - ฉันอยากฆ่าเธอจริงๆ -*- )

ตอนหน้ามีอีกนะคะ นี่แค่เบาะๆ (หราาาาา) แล้วติดตามกันต่อนะคะ ว่าน้องจะลุกมาเดินได้มั้ย XD